Menu

Basis

Kaarsentafel en Eucharistie

Een protestantse predikant en een rooms-katholieke priester vertellen hoe en wie mensen in hun kerk gedenken.

Beste pater Charles Eba’a,

Fijn om weer contact met elkaar te hebben! Mag ik een zondagse ervaring met je delen?

In het half uur voordat onze viering op zondagmorgen begint, heerst er altijd een heilig rumoer in onze stilteruimte. We hebben een kleine ruimte naast onze kerkzaal waar mensen een kaarsje aan kunnen steken. Dat kan de hele week, maar het gebeurt met name op zondagmorgen. Dan staat daar soms zelfs een rij mensen, gemoedelijk en met eerbied voor de ander die ‘aan de beurt is’. Onze kaarsjestafel blijkt te klein. Wat is dat toch? dacht ik laatst. Waarom is die behoefte zó groot? Waarom steekt men een kaarsje aan? En waarom graag dáár? Ik denk dat het een vorm van ge-denken is. Denken aan een overleden geliefde, een naaste die ziek is… Een lichtje tegen schaduw in onze wereld. En dat doen we graag samen. Gedeeld gedenken, op zondagmorgen. Jullie hebben een prachtige kapel in de Heilige Geestkerk, wordt daar ook vaak licht aangestoken? En waarom, denk jij?

Groet, ds. Anne-Meta Kobes


Hallo Anne-Meta,

Is alles goed met jou? En met de kleine ? Ik hoop dat je een mooie zondag gehad hebt, en vooral een volle kerk ondanks het slechte weer.

Inderdaad hebben wij een mooie Maria-kapel. Er heerst daar een zeer intieme sfeer, alsof je alleen met Maria bent. Zoals een bezoeker ooit zei: ‘Hier voel ik vaak haar aanwezigheid.’

De kapel is elke dag open. Allerlei mensen komen naar binnen voor een gebed, een moment van stilte of gewoon om een kaarsje aan te steken met een bepaalde intentie. Er wordt vaak een lichtje aangestoken voor kracht voor een operatie of voor een zieke. Zo trof ik er ooit een moeder met haar twee kinderen. Ze waren in Heerenveen voor de verjaardag van hun mem en beppe, die ziek was. Voordat zij naar het feestje gingen, wilden zij eerst twee kaarsjes aansteken: één voor beppe om te danken, en één om te bidden voor de overleden heit en pake.

Je ziet het, Anne-Meta, de meeste mensen steken een kaarsje aan voor anderen. Zo blijven ze die anderen ook gedenken. Dat gedenken betekent voor hen: ‘in leven houden’.

Trouwens, hier in de Heilige Geestkerk vieren wij als gemeenschap twee of drie keer per maand Eucharistie. Het is voor ons het hoogtepunt van al onze activiteiten en gebeden. Samen doen wij telkens weer wat de Heer zelf deed bij het laatste avondmaal. Tijdens de Consecratie klinken de woorden van de Heer. Vaak knielen de mensen dan in aanbidding. Dit is voor mij ook een vorm van gedenken. Zie jij dat ook zo?

In mijn vele gesprekken met zusters en broeders protestanten heb ik altijd het gevoel gehad dat zij deze vorm van gedenken vaker willen vieren. Proef jij dat ook bij jouw gemeenteleden? Waar komt dat verlangen vandaan denk jij? is het iets wat misschien in de toekomst kan veranderen?

Vrede en alle goeds, Charles


Dag Charles,

Dank voor jouw mooie, betekenisvolle antwoord.

Afgelopen zondag mocht ik samenwerken met een basisschool uit de nieuwbouwwijk, de kerk zat tjokvol. Het ontroerde me om het enthousiasme, de humor en de aandacht van de kinderen te zien; ze voelden zich thuis en vrij in de kerk! Een mooie zondag. Het was prachtig geweest als we met al die kinderen, ouders, grootouders, gemeenteleden zondag ook Avondmaal hadden kunnen vieren. Dan deel je echt met elkaar: een goed verhaal en voedsel dat kracht geeft om te leven!

We vieren het Avondmaal nu zes maal per jaar. Dat heeft ook een praktische reden: omdat we vaak met 600-700 mensen zijn, duurt het even en dat is soms te veel gevraagd. Maar juist dat samen delen is de kracht. Je denkt terug aan een bijzonder moment in onze geloofsgeschiedenis en vertelt elkaar weer over de waarde voor vandaag. Het is een gedenken met al je zintuigen – met je mond, je handen, je ogen, je neus – en dat vind ik prachtig. Ik ben dankbaar dat we als kerk dit sacrament hebben gekregen, omdat het zó dichtbij komt. Het helpt ons te herinneren dat er een God is die ons voedt, in allerlei opzichten. Dat zou ik inderdaad wel iedere zondag willen vieren.

Groet, Anne-Meta Kobes


Anne-Meta Kobes-Gerritsen is predikant in de Protestantse Gemeente Heerenveen, pater Charles Eba’a is priester van de HH Petrus en Paulusparochie, locatie Heerenveen.

Wellicht ook interessant

Nieuwe boeken