Menu

Basis

Gratis zegen

Foto: Peter van Wijk

Hij was begin twintig en kwam uit Mexico. Met veel moed en nog meer hoop was hij een opleiding in Europa begonnen. Maar heimwee verlamde hem. Terug naar huis gaan was geen optie. Hij mocht niet opnieuw falen.
Op Tweede Kerstdag kwam hij bij mijn tafeltje staan in de Laurenskerk. Zijn oog was gevallen op het bordje met de tekst ‘gratis zegen – free blessing’. Een intens gesprek en vele tranen later deed hij zijn muts af en legde ik mijn handen op zijn hoofd. Ik sprak een zegen uit. Hij was niet alleen.

EEN ZEGEN IN HET OPENBAAR?

Het was mijn eerste jaar in mijn nieuwe gemeente in Rotterdam, en de traditie wil dat er elk jaar een kerstmarkt is op Tweede Kerstdag. Ik voelde me nog als een vreemde en vooral wat nutteloos. Mijn hoofdtaak was om de dag af te sluiten met de vespers voor Stefanus, de eerste christelijke martelaar en de heilige van de dag. Maar dat was pas na een ruim aantal lange uren.
Ik herinnerde me een verhaal over een predikant die op een zonnige dag buiten de kerk was gaan staan met een bord ‘gratis zegen’ en een enorme aanloop kreeg. Met enige scepsis en gelovige twijfel richtte ik een statafel in. Waarom zou iemand een zegen willen en ook nog eens in het openbaar?
De jongen uit Mexico was niet de enige. Het werd druk met een internationale stoet aan enkelingen en groepjes die de zegen wilden ontvangen. Een jonge vrouw uit de stad. Ouders met kinderen uit Zweden op vakantie. Een man met zijn zoon uit Israël. Een groep Turkse jongeren die via het Erasmusprogramma hier studeerden. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Men was zelfs bereid geduldig te wachten wanneer mijn statafel al bezet was.

GEDRAGEN WORDEN

‘Waarom wil je een zegen?’ De antwoorden waren zeer divers, maar ze deelden een verlangen.
Er waren verhalen vol zorgen, verdriet en geestelijke nood. Een luisterend oor, het verhaal kunnen delen, blijkt al een zegen op zich te zijn. Iemand die je ziet, die de tijd neemt. De zegenende handoplegging plaatst jouw kwetsbaarheid in het grote verhaal van de God, wiens Naam is ‘Ik-zal-er-zijn’. De zegen die deze mensen vroegen, was even weer een troostende bevestiging dat ze niet alleen zijn, maar gedragen worden.

UIT DANKBAARHEID

Je hoeft niet gebukt te gaan onder verdriet om je kwetsbaarheid te erkennen. Neem de moeder die haar kind laat zegenen uit gelovig vertrouwen. Of die groep vrolijke Turkse jongeren. Ik kende niet eens hun achtergrond of hun geloof. Het trof mij dat nagenoeg iedereen zich afhankelijk weet van iets groters. Noem het God, het hogere, de liefde, de gemeenschap… Zelfs wanneer het leven je toelacht, zijn mensen zich bewust van hun kwetsbaarheid. De dag van morgen kan geheel anders van kleur zijn. En zo kun je ook uit dankbaarheid verlangen naar een zegen. Omdat je weet dat je gedragen wordt.

Eerlijk gezegd was ik verrast. En ik voelde me zelf gezegend dat ik in het verlangen van vreemden mijn eigen verlangen mocht herontdekken. En dat ‘gratis’?
Je krijgt het om niet. Uit liefde.

Harold Schorren is predikant van de wijkgemeente Laurenspastoraat, citypastor van Rotterdam en redactielid van Open Deur.

Wellicht ook interessant

Nieuwe boeken