Kom je buiten spelen?

Holkje van der Veer is dominicanes en redactielid van Open Deur, zie www.Holkje.nl.

De klanken van spelende kinderen maken mij vrolijk. Hun spel roept bij mij herinneringen op aan een lang vervlogen tijd. Ik ben tien jaar oud. De bel gaat; het is mijn vriendinnetje Danielle. Ongeduldig vraagt ze aan mijn moeder: ‘Holkjes moeder, mag Holkje komen spelen?’ Mijn Mem fluistert mij toe dat ik binnen moet zijn voordat de straatlantaarns branden en antwoordt: ‘Het is goed, Holkje komt eraan.’

GROTE PIER EN VILLA KAKELBONT

Ik was een Amsterdams buiten-speel-kind. Ondanks de drukte van het autoverkeer speelden we verstoppertje, blikkie-trap en stoeprandje; we elastiekten, knikkerden en sprongen touwtje. Al spelend renden, hinkelden en klommen we heel wat af. Het klimrek in de buurtspeeltuin werd in onze fantasie het kasteel van Floris en Sindala – uit de toen populaire tv-serie. Omdat ik voor mijn leeftijd buitengewoon lang was, een Friese voornaam heb én goed kon organiseren, mocht ik de strijdtroepen van de tegenpartij, Grote Pier, aanvoeren. Op een braakliggend veldje ontdekte ik hoe je wormen kunt vangen, om ze vervolgens aan een vishaak te rijgen. De schrik was onmetelijk groot, toen bleek dat er daadwerkelijk levende vissen in de grachten zwommen. Wat moet je doen als je zo’n beest aan je haakje hebt?! Ter afsluiting van de zomervakantie werd er bij het buurthuis een bouwdorp georganiseerd. Met hout en spijkers, hamers en tangen bouwden wij ons eigen huis. Een hut die de naam Villa Kakelbont kreeg. Pippi Langkous was toen al mijn grootste held.

EEN EIGEN WERELD

Ik was niet alleen een buiten-speel-kind. Op troosteloze regendagen ontwierp ik samen met een buurmeisje een kledinglijn voor onze barbies. Bij de buren hadden ze een abonnement op de Tina, een meisjesblad dat er bij mijn ouders absoluut niet in kwam. Het strookte niet met hun opvoedkundige waarden en normen. Met mijn barbie speelde ik de verhalen uit dit magazine na. Mijn barbie had een glamoureus bestaan. Ze had een eigen paard, met bijbehorende outfit. Ze ging tennissen en zwemmen, ook daarvoor had ze de juiste kleding. Met haar prachtige lange avondjurken was zij in mijn ogen de allermooiste vrouw van deze wereld. Ik creëerde een eigen wereld en vergat de tijd. In mijn barbie-universum was het altijd mooi weer, hoefde er niemand naar een ziekenhuis en dokters waren overbodig.

POPPETJES

Nu ik een volwassen vrouw ben, zeg ik nog wel eens tegen een vriendin: ‘Ga je mee buiten spelen?’ Mijn vraag roept meestal een glimlach op. Wat ik bedoel, is: ga je mee tijd versnoepen? Natuurlijk zou ik nog wel eens willen hinkelen, maar ik ben al gelukkig met een fietstochtje langs de Waal met een kopje koffie op een terras als afsluiting Voor troosteloze regendagen staan er op de hoek van mijn bureau een paar poppetjes te wachten. Soms verplaats ik de dames naar de keuken of het kastje bij de kapstok. Met hen ben ik weer even dat spelende kind met een barbiepop. Ik vertel ze verhaaltjes die vanzelf ontstaan. Met de Chinese dame maak ik lange reizen, met de clown maak ik grapjes en de dame in het zwart vertelt mij over moed en kracht.