Premium

Kriskras voren

Bij Lucas 9,51-62

Op een dag zegt Jezus tegen zijn volgelingen: ‘We moeten naar Jeruzalem gaan. Daar in de hoofdstad moeten ze gauw horen van vrede op aarde, voordat de regering nog meer rijken rijker maakt en de mensen leert elkaar te haten.’

Zo gezegd, zo gedaan. In het volgende dorp willen zijn vrienden vast de tent opzetten. Maar niemand wil ze op het erf hebben.

‘Ze verdienen een bom op hun hoofd!’ zeggen Johannes en Jakobus, twee van Jezus’ vrienden.

‘Schaam je!’ zegt Jezus nijdig. ‘Zulke praat wil Ik niet horen!’

Dan treffen ze gelukkig toch nog een aardige boer. Ze mogen in het hooi slapen. De man wil zelfs mee naar Jeruzalem. Wat Jezus vertelt, lijkt hem reuze interessant. ‘Maar ik moet eerst nog wel even dit veld ploegen,’ zegt hij tegen Jezus. ‘Het is algauw een dag werk.’

‘Vooruit dan maar,’ zegt Jezus. ‘Eén dagje kunnen we nog wel wachten.’

De boer ploegt met een ouderwetse ploeg en een trekos ervoor. Dat is op zich niet raar. Maar om de vijf meter kijkt de man om, of de voor achter hem wel recht wordt. En juist dan, als hij niet vóór zich kijkt, gebeurt het. Dan komt er een lelijke kronkel in de voor. Bovendien heeft de boer een opa die dood is en begraven ligt op het kerkhof. Hij houdt zo van zijn opa, dat hij wel drie keer per dag bloemen op zijn graf zet. Ook vandaag. En als hij weg is naar het kerkhof, loopt de os met de ploeg gewoon door, kriskras door het veld.

‘Ik hou ook vreselijk veel van mijn vrouw en kinderen. Ik moet ze telkens even zien en een kusje geven,’ zegt de boer wel tien keer op een dag. Dan laat hij de os met de ploeg weer gewoon doorlopen, kriskras over de akker. ’s Avonds gaat de os op stal en de ploeg in de schuur. Maar de akker is een ruïne.

‘Dat moet morgen beter,’ zegt de boer opgewekt.

‘Ja,’ zegt Jezus, ‘Ik had al zo’n vermoeden. Maar vind je het erg als wij dan morgenochtend toch maar vast doorlopen? Anders komen we nooit in Jeruzalem.’

De volgende morgen gaan ze vroeg op pad. Zonder de boer.