Lach
Eekhoorn loopt door het bos als hij Uil op een tak ziet zitten, breeduit lachend. Eekhoorn klimt omhoog en gaat naast hem zitten.
‘Waar lach je om?’ vraagt Eekhoorn.
‘Om mezelf’, zegt Uil. ‘Hoe ik vanochtend struikelde over een takje.’
Eekhoorn ziet het voor zich en glimlacht.
Uil gaat verder.
‘En om het gestuntel van mijn lieve vriend Mol die een steen uit zijn hol probeerde te krijgen. Om de nieuwe verentooi van Pauw, die nog uitbundiger en kleuriger is dan vorig jaar.
En om die verliefde Duifjes die alleen maar oog hebben voor elkaar.’ ‘Maar je hebt zoveel verdrietigs meegemaakt’, zegt Eekhoorn. ‘Je bent je maatje verloren, je gezondheid is niet best. Je boom is omgehakt. Er is weinig voedsel dit jaar en er komt een snelweg door het bos. Hoe kun jij nog lachen?’
‘Juist daarom’, zegt Uil. ‘Als je weet hoe zwaar en donker alles kan zijn, waardeer je de andere kant des te meer.’
‘Ik begrijp het’, zegt Eekhoorn.
‘En samen lachen is nog beter’, zegt Uil. ‘Want lachen is de kortste afstand tussen wezens.’
Iris Boter is schrijver en illustrator (zie www.irisboter.nl).
