Menu

Basis

Netflix en reflectie

Leven in lockdown betekent niet meteen dat ik een stap zet op de weg naar binnen. Afstand houden van anderen heeft niet automatisch tot gevolg dat ik meer verbinding met mijzelf maak. In plaats van reflectie kijk ik meer televisie. Ik kijk zelfs Netflix, dat verslavende medium, waarvan ik ooit afscheid nam omdat ik niet tot mijn dood series wil kijken. Hoe goed gemaakt ook.

Ik kijk naar The Crown (seizoen 3, aflevering 3). In Wales wordt in 1966 het mijnwerkersdorp Aberfan getroffen door een steenkolen-modderstroom. 144 mensen komen om, waaronder 116 schoolkinderen. Voor de begrafenis staan hun kisten in een kruisvorm. De priester leest woorden uit de Openbaring van Johannes. Op de gezichten van de ouders staan verbijstering, woede en verdriet. De blik in hun ogen scherpt mijn gehoor. Wat zegt die priester eigenlijk!?: ‘… al hun tranen afwissen…’

Opeens besluipt mij de onmogelijkheid van de liturgie. Voor je het weet wordt de liturgie zelf de begraafplaats, waarin verbijstering, woede en verdriet worden ondergeschoffeld.

En toch moet er iets gezegd, al is het maar dat we niet weten wat we moeten zeggen. Liturgie is dansen op de rand van de afgrond. Wie teveel afstand houdt, valt door de mand. Dan kun je beter je kop houden. Je zult dichtbij de diepte moeten komen. Zo dichtbij dat vertrouwen synoniem wordt met vallen… en vallen…

Kees van der Zwaard

Wellicht ook interessant

Nieuwe boeken