Losse stenen worden een wonderlijk huis
Daklozen zijn per definitie ‘losse mensen’. Ze zwerven als afgewaaide bladeren over straat en hebben geen vast reisdoel meer. Ze zijn allang niet meer doelgericht want wat ze ooit ondernamen is meestal mislukt door drankmisbruik of door jarenlang drugsgebruik. Alles wat ooit de moeite waard leek is een herinnering geworden. Mensen met wie ze verbonden waren, zijn afgehaakt of door een vergelijkbare levensstijl vroegtijdig gestorven. Natuurlijk zijn er nog wel een paar lotgenoten, maar ook die ‘vriendschappen’ zijn als los zand.
PIEN, BAREND EN FIRELLA
Het straatpastoraat probeert aan zo’n groep losse mensen een verband te bieden en dat is een uitdaging. Elke maand komen we in de binnenstad van Leiden bij elkaar voor een viering waarin iedereen welkom is. Dat klinkt eenvoudig, maar wie zijn dan die welkome gasten? Dat is Birat, de alcoholist, die de ene zondag redelijk nuchter is maar een andere keer toch echt flink aangeschoten. Dat is Firella, die zo moeilijk afstand van haar spulletjes kan doen dat ze niet meer in haar eigen huis past. Het dwangmatige verzamelen strekt zich helaas ook uit tot de cakejes van het straatpastoraat. Dat is Pien met haar onafscheidelijke hond, die altijd zachtjes blaft onder de dienst en waar iedereen al erg op gesteld is geraakt. Dat is Barend, die onder de zegen wel eens een pak wijn uit zijn jaszak laat vallen en zo nog een paar mensen, die jaar in jaar uit trouw komen naar deze bijzondere plek. Losse mensen die na heel veel jaren pastoraat toch een stevig bouwwerk zijn gaan vormen en ook anderen meenemen. Losse stenen die samen een wonderlijk huis vormen, vol kleur en vol ongebruikelijke verschijningsvormen. Wat is het cement van dit huis? Wat maakt dat deze losse mensen keer op keer terugkomen? Ook al leven ze op straat en hebben ze geen agenda, ze weten precies wanneer en hoe laat we weer bij elkaar zijn. Dat is toch bijzonder?
JE BLIJFT WELKOM
Ik denk dat een deel van het geheim is dat iedereen echt welkom is en dat het daarom niet uitmaakt hoe je eruit ziet, wat je geschiedenis is, of je je middelengebruik onder controle hebt of niet, of je te laat komt, of je in jezelf praat of steeds moet huilen, of je per se je hond mee wil nemen, of je zo druk bent dat je vooraan moet zitten. Het geeft niet, je blijft welkom! En… je wordt gezien, echt gezien. Vrijwilligers valt het op wanneer iemand is afgevallen of er moe uitziet en vragen dan wat er aan de hand is. Niemand blijft onopgemerkt in deze pop-upkerk. We lijken een ongeregeld zooitje, maar we zijn een hechte club. Mooi is dat en waardevol! Want mensen zijn bedoeld om samen een bouwwerk te vormen, niet om als losse stenen rond te zwerven. Wij kunnen vanuit het straatpastoraat iedereen gebruiken. Een hele duurzame kerkgemeenschap zijn we, net als onze Grote Inspirator trouwens, die door de dichter Gerrit Achterberg ‘koopman in oud roest’ wordt genoemd. Afval bestaat niet en losse stenen blijken van onschatbare waarde te zijn!
Folly Hemrica is theoloog en beeldend kunstenaar, en pastor voor dak-en thuislozen in Leiden.
