Bij Genesis 18,1-15
Zana en haar broertje wonen zonder hun ouders in een vluchtelingenkamp in Frankrijk. Thuis, in Syrië, is het oorlog, dus daar konden ze niet blijven wonen. Haar moeder heeft beloofd dat het goed zou komen, dat ze een nieuw land zouden vinden waar het goed zou zijn. Daar zouden ze elkaar ook weerzien, met de hele familie. Maar Zana gelooft het niet zo erg. Want ze moeten steeds verhuizen naar een ander land en dat wil ze niet meer. Ze wordt er boos van. Dan komt er een begeleidster aan. Het is een aardige mevrouw, die Zana helpt haar spullen in haar koffer te doen. Dan geeft ze Zana een printje van een mail. Een mail van haar moeder!!! Dat is nog eens mooi. Haar moeder had weleens gebeld, maar dat was heel duur en de verbinding was slecht. Nu heeft haar moeder natuurlijk gemaild dat ze niet weer hoeven te verhuizen. Of nee, ze heeft natuurlijk gemaild dat ze eraan komt. Of…
Wat denk jij dat er in de mail staat? Dit staat er…
Lieve kinderen,
Ik mis jullie en ik hou van jullie.
We kunnen elkaar niet zien nu, maar onthoud wat ik beloofd heb: we gaan naar een land waar alles goed zal zijn. En daar zien we elkaar weer, met de hele familie.
Zorgen jullie goed voor elkaar?
Liefs van mama
Zana leest de mail en wordt dan kwaad. Zo kwaad dat de tranen in haar ogen springen. Zo kwaad, dat ze moet lachen… Soms heb je dat, dat je moet lachen van kwaadheid. ‘Haha,’ roept ze bitter. ‘Mooie belofte hoor, maar het kan helemaal niet. Het is gewoon raar, het is niet waar.’ Eigenlijk wil ze de brief verscheuren, maar de begeleidster pakt hem snel uit haar handen en stopt hem in haar koffer.
‘Voor later,’ zegt ze, ‘als je weer een beetje hoop hebt.’
Zana is op weg naar een nieuw land, want in Syrië kon ze niet blijven. Maar of het gaat zoals haar moeder beloofd heeft, dat weet ze niet…
