Meer vertrouwen, minder vervreemding?
De drie reacties op ons artikel van Marcel Sarot, Wouter Slob en Edward van ’t Slot vertonen, bij alle verschillen, een opmerkelijke overeenkomst in hun kritiek. Die komt er kort gezegd op neer dat het ‘vertrouwen’ van de theoloog veel groter mag zijn dan wij doen voorkomen door hermeneutische vragen als urgent naar voren te halen. Oftewel: meer vertrouwen, minder vervreemding. Het moment van vervreemding lijkt zelfs geen herkenning op te roepen, maar te worden afgedaan als knieval aan het academische klimaat aan openbare rijksuniversiteiten, modernisme, of gebrek aan geloof in de eigen rationaliteit van het Paasevangelie. Tegenover onze inzet benadrukken de drie auteurs dat het vertrouwen dat theologie mogelijk maakt, alleen gebaseerd kan zijn op een ‘betrouwbaarheid Gods’ waardoor God – in weerwil van onze visie – toch wel degelijk met ‘een heerlijke vanzelfsprekendheid’ aanwezig is, of zich bekend maakt. Het gaat erom dat gelovigen steeds opnieuw die vanzelfsprekende God hebben herkend en erkend.
