Mijn huid vertelt hele verhalen
Kijk, ooit figuurzaagde ik in mijn vinger. Lang geleden, maar het litteken is nog duidelijk zichtbaar.
Waar mijn pen op mijn middelvinger rust, zit een eeltbobbel. Het duidelijke kleurverschil op mijn bovenbenen herinnert me aan de vele fietsvakanties. En natuurlijk lieten mijn zwangerschappen en bevallingen hun sporen op mijn lichaam na. Eigenlijk is mijn huid één grote archiefkast.
En dat zijn alleen nog de verhalen uit het verleden. Wat zich nu, op dit moment binnenin mij afspeelt, is soms ook aan de buitenkant zichtbaar. Als er woede opkomt, krijg ik rode vlekken in mijn hals; als ik me schaam, bloos ik; als ik voel dat ik iets op het spoor ben, krijg ik kippenvel; als ik overvallen word door angst, staat het zweet in mijn handen. Iemand die mijn huid kan lezen, weet precies wat er in mij omgaat.
Waar ik ophoud
Mijn huid vertelt me ook waar ik ophoud en een ander begint. Een geliefde fluisterde ooit in mijn oor dat we nu samensmolten. Het was er niet het moment naar om het te zeggen, maar ik ervaar juist in de aanraking de ander als de ander en dat vind ik fijn. Dat je elkaar uitnodigt om elkaars terrein te betreden, dat de ander met zijn huid tegen de jouwe komt – als het met aandacht en openheid gebeurt, vind ik juist dat opwindend. Jij bent welkom bij mij en ik voel me welkom bij jou. Dat is liefde – elkaar telkens weer uitnodigen en welkom heten, ook fysiek.
Ja, er is een lichamelijke grens tussen mij en een ander en dat is goed ook. Ik zit niet graag direct naast andere mensen. Zeker niet als ze veel ruimte innemen – door uitstraling, omvang of zithouding. Ik vind het véél te intiem om iets van vreemden te voelen. Zeker in korte-broekentijd als huid en huid elkaar dreigen te raken. Dan houd ik graag afstand en ik sta mezelf dat toe. Fysiek tenminste, geestelijk is het een heel ander verhaal. Ik liet anderen meer dan goed voor me was onder mijn huid komen en ik heb er lang over gedaan om te leren dat dat niet hoeft. Sterker nog, het is vaak beter voor beide partijen als ik mezelf duidelijk afbaken.
Grensgebied
Mijn huid is ook grensgebied tussen mijn lichaam en de buitenwereld. En ze zorgt goed voor me! Uitdroging, oververhitting, onderkoeling, ziektes – mijn huid reguleert allerlei aanvallen van buiten en van binnen. Als een volleerd jongleur speelt zij nu in op dit, dan op dat en zorgt dat ik zo gezond en comfortabel mogelijk door het leven ga. Ze beschermt me en geeft signalen af als er iets aan de hand is. Sinds de dermatoloog een overigens goedaardig gezwel weghaalde, weet ik dat ik op mijn beurt mijn huid moet beschermen tegen de invloed van de zon; iets waartegen zij zichzelf niet kan beschermen. Elke dag smeer ik mijn gezicht in met factor 50, ook als het bewolkt en regenachtig is.
Aanraking
Mijn huid vertelt me ook van andersoortige aanwezigheid. Ik ontdek haar steeds meer als instrument dat groeit in gevoeligheid voor steeds subtielere aanrakingen. Als ik op mijn meditatiekrukje zit en innerlijk geconcentreerd ben, kan het gebeuren dat ik een heel kleine toename voel in bijvoorbeeld de druk op mijn onderarm of in mijn rug. Alsof een geestelijk wezen zijn hand op me legt om me te troosten of me een zetje in een bepaalde richting geeft. Ik heb werkelijk geen idee of dat zo is, maar ik neem een groeiend bewustzijn ervan bij mezelf waar.
Kortom: mijn huid vertelt me hele verhalen en het is meer dan de moeite waard ernaar te luisteren.
Theologe Marga Haas publiceert over spiritualiteit en geeft lezingen en retraites. Zie www.margahaas.nl.
Bestel dit themanummer ‘Dicht op de huid’ (Open Deur, januari 2021)
