Mijn stilteplek

Heilige Plek

Harmke

Tijdens een zeer lange donkere periode in mijn leven kon ik soms de stilte vinden in de kapel van de instelling. Bij een speciaal moment mocht ik ervaren dat deze stilte samenviel met mijzelf. Deze ‘heilige stilte’ heeft mij niet meer verlaten en was het begin van heling.

Ziekenhuis

Francisca Folkertsma

Zachtjes duw ik de hoge, zware deur van melkglas open. De banken zijn leeg. Ik stap naar binnen; het gekletter van het ziekenhuisrestaurant verstomt. Dan ben ik alleen, samen met het lichte geruis van de airconditioning.

Ik doe mijn jas en schoenen uit en maak een rondje door de ruimte. In de vitrinekast hangt een nieuw kunstwerk: wit, rond, oneindig, zonder titel of toelichting. Op de essenhouten tafel ligt een stapeltje uitgeprinte gebeden. Ik pak het bovenste papier en loop ermee naar de bank in de hoek. Mijn jas vouw ik op tot een kussentje.

Het is stil. Vanochtend hoef ik niets meer. Mijn gedachten buitelen over elkaar heen, tot ze één voor één uitgeraasd neervallen in de hoek. Met mijn tenen volg ik de vleug van het tapijt.

Dan gaat de deur open. Aan zijn groene jas zie ik dat hij op de operatiekamer werkt. Ik knik, hij knikt terug en kiest een andere bank, haaks op de mijne.

Even zit hij voorover, ellebogen op de knieën, het hoofd rustend op zijn handen. Dan leunt hij achterover met gesloten ogen.

Ik doe mijn schoenen aan en sta zachtjes op. Hoe deze dag er verder ook uitziet, ik kan het aan.

In de Cloud

Jacqueline Snijders

‘Zoek je verstilling en bewustwording? Wil je afstemmen op de Liefde die in en om je is? Laat je dan meenemen in een weekritme van ontmoeting en verstilling in verbinding met anderen.’

Deze aansprekende uitnodiging triggerde me om mee te doen met een van de online weekretraites van ‘Klooster in de Cloud’. Het thema was Creativi-tijd!

Ik vond het echt een luxe dat ik voor mezelf de gelegenheid gecreëerd had om me een week te kunnen laven aan de Benedictijnse spiritualiteit en timemanagement. Ik ben meestal nogal druk. Het thuiswerken en alle social media-uitingen die op me afkomen, werken niet bepaald mee aan rust.

Het mooie was dat de retraite gewoon in mijn thuisomgeving via Zoom kon. Ik hoefde dus niet per se naar een klooster om de stilte te zoeken. Ik voelde me verbonden met de andere groepsleden via de chat en de filmpjes. Bovendien was er fijne, professionele begeleiding van mensen met veel ervaring in begeleiding van groepen in (stads)kloosters.

Ik leerde hoe het kloosterlingen helpt om een dagritme aan te houden. Met de kunst van het beginnen, de kunst van het ophouden en vooral de kunst van het met positieve aandacht aan het werk zijn. Door oefeningen als creatief schrijven, schilderen en meditatief fotograferen kwam ik ongemerkt tot bezinning. De retraite heeft me geholpen dat nu in m’n dagelijks leven toe te passen. En die telefoon… die ligt regelmatig op stil en uit het zicht. Heerlijk!

Stilteplank

Bram Wildeman

Een plek om tot rust te komen en te mediteren, is mijn werkkamer.

Stil word ik, als ik kijk naar een boekenplank met beeldjes van monniken, een afbeelding van Franciscus van Assisi en de ruggen van boeken die daarbij aansluiten. Het paneeltje met mimosa, geschilderd door een vriendin die we in Israël leerden kennen, herinnert aan de tijd dat mijn vrouw en ik daar een jaar woonden en werkten. Ook de menorah en andere afbeeldingen doen aan die tijd terugdenken Ja, je zou het ‘mijn stilteplank’ kunnen noemen.

Zappend

Harold Schorren

Mijn stilteplek is mijn bank, laat op de avond. Stilte is voor mij niet zozeer afwezigheid van geluid. Ik zoek mijn stilte ook niet om tot contemplatie te komen, mijn zonden te overwegen of oplossingen te vinden voor grote wereldproblemen. Dat gaat altijd beter met vrienden en een goed glas wijn.

Stilte is voor mij alleen zijn met een minimum aan intellectuele prikkels. Na een dag vol concentratie, lees- en schrijfwerk, ontmoetingen en vergaderingen is er niets heerlijker dan met mijn benen op de bank en gewapend met de afstandsbediening de meest prikkelvrije teevee tot me te nemen. Geen diepgravende documentaires, geen hoogdravende interviews, maar de programma’s die niets van me vragen. Soms tot ergernis van mijn echtgenoot, maar die gaat gelukkig vroeg naar bed.

Onze teevee is verbonden met internet. Ik kan daardoor lekker op YouTube rondstruinen, van het ene filmpje naar het andere. Het enige gevaar is dat het ‘stiltemoment’ langer duurt dan gepland en tijd afknabbelt van de benodigde nachtrust.

Maar ik vind zappend rust in de muziek van Maria Callas, de driedubbele axels van Yuzuru Hanyu of de serie ‘The Untamed’. En als dat allemaal niet werkt, vult mijn stilteplek zich met vermakelijke katten- en hondenfilmpjes.