Mijn tweede leven

Begin dit jaar is hij vijftig geworden, Michel Dikken uit Naarden. ‘Het jaar heeft me rust gebracht’, vertelt hij, ‘soms zit ik een hele tijd voor het raam te kijken naar alles wat er gebeurt in mijn tuin. Dat was toen ik jong was wel anders. Ik had een druk leven, met vrienden, uitgaan, mijn opleiding. Zeventien jaar was ik, toen het ongeluk gebeurde.’

‘Ik lag drie maanden in coma na het ongeluk. Later hoorde ik van anderen hoe dat geweest was. Dat ze geen idee hadden of ik hen hoorde, maar dat ze steeds geprobeerd hebben me aan te sporen wakker te worden. Ze draaiden eindeloos muziek van Bob Marley. Later zou ik de cd woordelijk meezingen.

Het enige wat ik zelf weet, is dat ik op een gegeven moment heel duidelijk de keuze had tussen licht en donker. Vol overtuiging koos ik voor het licht, voor het leven. Toen ik langzaam maar zeker begon te ontwaken, was het eerste dat ik zag een grasveld in de stralende zon.

Na de eerste blijdschap drong tot me door: ik kan niks, niet bewegen en niet praten. Maar het licht is gebleven en ik was ervan overtuigd: ik ga er alles aan doen om lopend uit dit revalidatiecentrum te komen.

Het vlotte niet, maar mijn omgeving was positief; mijn ouders hebben me ontzettend gesteund. Op een dag zei ik toch nog onverwacht mijn eerste woorden. De verpleging belde mijn ouders en mijn moeder nam op. ‘Hallo mam’, zei ik. Daarna moest ik onbedaarlijk lachen.’

Michel slikt. ‘Uiteindelijk leerde ik ook weer lopen. Ik heb een nieuwe kans gekregen en die kans pak ik met beide handen aan. Elke dag opnieuw. Ik kijk niet ver vooruit. Ik ben zo dankbaar en geniet van de kleine dingen. Ik doe graag iets voor een ander, dat doe ik onder andere in mijn vrijwilligerswerk. In revalidatiecentrum Naarderheem breng ik cliënten naar activiteiten toe of ik ga met hen wandelen. Tussendoor praten we met elkaar; ik luister vooral. Ik ben niet geworden wat ik wilde worden toen ik 17 was, maar ik ben wel mezelf geworden. Dit is mijn tweede leven.’