Nachtwerk
Jarenlang werkte ik als vaste nachtdienst op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Daar gold de regel dat er overdag therapeutisch gewerkt werd en ‘s nachts gerust. Het nadeel daarvan was dat ik ook in die trant dacht en werkte. Menig keer heb ik patiënten met vragen verwezen naar de therapie overdag en ik deed dat nog met overtuiging ook, huiverig om ‘uitgespeeld’ te worden tegen mijn collega’s die overdag werkten. Terugkijkend vraag ik me af of ik de mensen daarmee wel recht heb gedaan. Gaf ik voldoende ruimte voor hun vragen? Gaf ik voldoende ruimte aan mijn compassie?
Ook werd veel belang gehecht aan het handhaven van afdelingsregels. Die regels waren ingesteld om overlast in de nacht te voorkomen maar het maakte de ruimte voor de patiënt soms klein. Het kwam voor dat ik het belang van een patiënt voorrang gaf boven de regels; ik moest dat overdag beargumenteren en het kwam me wel eens op kritiek van collega’s te staan. Voor mij was vertrouwen het ijkpunt. Ik heb niet vaak meegemaakt dat afspraken die ik ’s nachts maakte met patiënten – ook met suïcidale patiënten -werden geschonden. Dat zorgde ervoor dat ik het werk met plezier deed en het sterkte mijn overtuiging dat ik een goede balans vond tussen het belang van de afdeling en dat van de patiënt.
Sinds de sluiting van de afdeling psychiatrie in ons ziekenhuis, werk ik als service-assistent op een afdeling acute opname. Door mijn achtergrond in de psychiatrische zorg merk ik de vertwijfeling en nood van patiënten op. Omdat mijn werk minder hectisch is dan dat van de verpleegkundigen, die de zorg van hun patiënten moeten coördineren, kan ik soms de tijd nemen om stil te staan bij de vertwijfeling die ik zie. Dat leidt dikwijls tot bijzondere ontmoetingen en gesprekken. In het avondgebed in het klooster kijk ik er vaak op terug en dank God voor zijn/haar aanwezigheid in zo’n gesprek, want daarvan ben ik overtuigd. Ook in de psychiatrie heb ik het gevoel gehad dat me de juiste woorden op het juiste moment werden ingegeven, dat er een engel over mijn schouder meekeek.
Jakob van der Beek is lekendominicaan.
