Niet zien en toch geloven
Pinksteren met Thomas
‘Zalig zij, die niet gezien hebben en toch geloven’ (Johannes 20:29b). Deze zaligspreking, vermeld in het Johannes-evangelie, staat geheel in de lijn van andere zaligsprekingen die Jezus zou hebben uitgesproken. Het zijn spreuken die iets zeggen over de zaligheid, het geluk, van gelovigen, over de vervulling van hun leven. Door de manier waarop ze geformuleerd zijn en door de inhoud die ze hebben, zijn ze typisch geworden voor het evangelie en voor Jezus. Het geluk dat ze proclameren is een vreemd geluk. Ze verbinden de zaligheid vaak met armoede, ontbering, vrijwillig afzien van: zalig de armen van geest, zalig de treurenden, zalig jij die huilt, zalig de hongerenden naar de gerechtigheid, zalig de vervolgden. En zo lezen we hier: zalig die niet gezien hebben. Een vreemde en uiterst sobere zaligspreking is dat, een die in het niet zien, in het onvoltooid blijven een voorwaarde van geluk vindt.
Bij Johannes 20:24-31
