Si leeheg ioom nee dlerew ed tad fooleg ki. Deze woorden lijken onzin. Letters die zomaar op het papier zijn gegooid. Chaos dus. Maar als u het zinnetje omgekeerd leest, staat er: ik geloof dat de wereld een mooi geheel is. Achter die op het eerste gezicht chaotisch opgeschreven letters blijkt een logica te zitten. Geen chaos dus.
Nooit over de datum
Rommel
Dit artikel is een gratis introductie op het themanummer van Open Deur over rommel (2022, nr. 3). Onderaan het artikel vind je de andere bijdragen uit het nummer. Ben je benieuwd naar andere nummers van Open Deur? Bekijk dan alle artikelen.
Mijn volle huis, mijn chaos, mag niemand rommel noemen, behalve ik. Mijn rommel is vrucht van duurzaam verantwoord willen leven én hamsterinstinct.
Je weet nooit wie, wat, waar, wanneer nodig heeft. Maar eerlijk gezegd is mijn chaos ook het gevolg van chronisch gebrek aan aandacht voor onderhoud van ziel en huis.
Onze kleinkinderen genieten van ons huis. De jongste van vier jaar loopt kamer na kamer in met de kreet: ‘Ik wil ontdekken, ik wil ontdekken.’ Alle vier de kleinkinderen troosten mij: door hun ogen zie ik de schatten in mijn volle huis als nieuw. Logeerpartijen in lockdown, zonder fancy uitjes, zijn geen straf. Zoveel moois komt voor de dag: eindeloos veel knutselspul, bijna niets breekbaar, alles kostbaar.
Kopen, ontspullen, nieuw kopen
Rommel is een grote hoeveelheid ongeordende spullen van diverse komaf en leeftijd, kriskras verspreid of op een wankele hoop gestapeld, die de doorgang verspert en zuchten ontlokt.
Maar rommel is ook een grote hoeveelheid spullen die wacht op creatief hergebruik, reparatie, een nieuwe verblijfplaats in huis of een waardige nieuwe eigenaar. Alles wat je hebt is toch op weg naar een ander?
En rommel is oorzaak nummer 1 van de opwarming van onze aarde. Desastreus gevolg van haast, heben gemakzucht van een (klein) deel van de wereldbevolking. Massaproductie van nodige én overbodige spullen, veelal niet duurzaam en maatschappelijk verantwoord, bedoeld om de kringloop van kopen – ontspullen – weer nieuw kopen aan te blijven jagen. De mantra ‘het kost toch geen drol bij de Action of Ali Express’ hoor ik te vaak. Consuminderen was weer niet het woord van het jaar in 2021, helaas.
Uitruimen en afvoeren
Op mijn werk zie ik jaar in jaar uit hoe weer een opleuking en verbouwing voor volle containers zorgt. Nieuw is heilig, oud is afgeschreven, letterlijk vaak. Bewoners en familieleden schudden het hoofd: ‘Zonde, het is toch nog prima.’
Kort geleden moest ik mijn ruimte naast de kapel opruimen, eigenlijk: uitruimen, en kreeg ik een vriendelijk doch dwingend mailtje van de facilitaire dienst: ‘Wij willen je wel helpen spullen af te voeren…’
Overigens redden collega’s, vrijwilligers en ik regelmatig huisraad, handig klusmateriaal of planten uit voornoemde containers.
Beeld: www.flickr.com/photos14903992@N08-3364740707
Kostbaar
‘God maakt geen rommel’ zei mijn dierbare oud-collega pastoor zachtjes, als iemand hem vroeg of hij geloofde in leven na de dood. De Eeuwige gooit niet zomaar weg wat Hij maakt. Meermalen hoorde ik hem dat zeggen en die woorden raken me nog steeds. De kostbaarheid van kwetsbaar en vluchtig mensenleven, nooit over de datum maar eeuwigheidsbestendig. Dat vraagt omzichtigheid, tederheid en tijd.
Niet alleen mensen zijn handmade door God. Diezelfde hand schept hemel en aarde: de fascinerende biodiversiteit, de ongekend rijke aard-en zeebodem, de oneindige ruimte waar tijd en eeuwigheid elkaar raken.
Aandachtig, dankbaar in het leven staan, in relatie met de Eeuwige én al zijn wonderlijke creaties, helpt om de materie niet te verafgoden, de aarde niet te overvragen maar met verwondering te delen, spelend voor Zijn aangezicht.
Jacomette de Blois is geestelijk verzorger in De Antonius Hof en de Zandzee in Bussum.
Lees meer uit dit nummer van Open Deur
Stephan de Jong
Iris Boter
Een verhaal over Mus en Eekhoorn. Mus wilt Eekhoorn helpen door zijn hol op te ruimen, maar Eekhoorn vindt het juist fijn om omringd te zijn met spullen die hem aan mooie dingen doet denken.
Holkje van der Veer
Bij sommige mensen is de drang om spullen te verzamelen zo sterk en zo grenzeloos, dat het niet alleen een heel vol huis oplevert maar ook stress, gevaarlijke situaties in huis of klagende buren.
Willem van Reijendam
Wie zelf een min of meer aangeharkt bestaan leidt, kan zich veroorloven mild te zijn over rommel. Het woord ‘rommelig’ alleen al heeft beslist een positieve bijklank. ‘Gezellig, die verhuisdozen in jullie kamer, kun je gebruiken als bijzettafeltje’, ‘Zo’n keurig kaarsrecht afgebakend gazonnetje, daar kan ik toch zo de kriebels van krijgen!’, ‘Echt een aangenaam chaotische man!’, ‘Ik voelde me meteen helemaal op mijn gemak tussen die stapels boeken overal.’ En dan wordt ook Albert Einstein weer eens gememoreerd, die zou hebben beweerd dat een opgeruimd bureau gelijk staat aan een lege geest. Let wel, de rommel wordt vergoelijkt, niet nagestreefd en wie zich herkent in dit register heeft vermoedelijk zijn eigen bureau wél opgeruimd.
Redactie
Vier mensen over hun eigen rommel en rommeligheid. Over rondslingerende persoonlijke eigendommen in een gezamenlijke huiskamer, een schilderachtige studentenkamer, een voor even opgeruimd bureau en verbindingspaadjes in de chaos.
Tanja Viveen-Molenaar
Voor ons online-gesprek heeft opruimcoach Gerda een strak en vrolijk ingerichte kast als achtergrondscherm geïnstalleerd. Ze licht met een knipoog toe: ‘Mensen verwachten vaak dat een opruimcoach helemaal niets op haar bureau heeft en dat alles aan kant is, maar als ik werk verzamel ik ook gewoon m’n spullen om me heen.’
Willem Marie Speelman
De volgelingen van Franciscus van Assisi kozen ervoor om te leven zonder bezit. Ze voelden hun eigen tekorten en het lukte hen om juist daardoor de dingen op waarde te schatten. Zo leven leerde hen ook om waarde te zien in wat waardeloos lijkt.
Jean-Jacques Suurmond
Het begint al met de eerste zin uit het eerste bijbelboek Genesis: ‘Toen God begon met scheppen, was de aarde woest en doods.’ ‘Woest en doods’ is in het Hebreeuws tohoe wavohoe. Spreek dat hardop uit, en met een beetje fantasie hoor je de gure wind over de verlaten vlaktes loeien.