Menu

Basis

O zo zen…

Wachten is een makkie. Appeltje-eitje. Voor het verkeerslicht, bij de tramhalte, in de wachtkamer of in een winkel. Ik kan dat. Als een ware meester beheers ik mijn ongeduld.

Sta ik in de wacht aan de telefoon? Geen probleem. Reizen met het vliegtuig? Ik doe het moeiteloos. Voorstelrondje in de nieuwe cursus? Ik wacht zonder probleem op mijn beurt en luister aandachtig naar wat de anderen te vertellen hebben. Men zou dat zen kunnen noemen. Dat is niet altijd zo geweest hoor. Ik heb dat moeten leren. Ik heb geleerd mijn geduld op te rekken tot acceptabele afmetingen.

KOOP MIJ!

Maar dan vanuit de etalage van de kookwinkel lacht Het Ding me toe: ‘Koop mij!’. En dat doe ik dan ook. Ik geef toe aan de impuls om het meteen aan te schaffen. In de winkel vraag ik me af hoe ik ooit zonder heb kunnen leven. Onmogelijk! Thuis laat ik vol trots mijn aanwinst zien. Mijn dochter zegt nuchter: ‘Ja, dat is nou net zo’n leuk cadeau om jou voor je verjaardag te geven. Maar nu heb je het al, hè.’ Ik krijg er een kleur van. Ik ben inderdaad over een week jarig en ik zou nog een lijstje maken. En nu heb ik dat ding al gekocht, voor mezelf. Zo gaat het nou altijd bij mij. Zo overgewaardeerd, dat wachten.

DIT IS HET!

Vergelijkbaar is het wanneer ik Het Cadeau vind voor een ander (of die fantastische verassing, dat uitgekiende uitje). Het begint met diezelfde sensatie. Dat overweldigende gevoel dat dit absoluut het Meest Perfecte Cadeau is waar die ander verschrikkelijk blij mee zou zijn. Voor mij een onmogelijke taak te moeten wachten met vertellen wat ik voor hen in petto heb. Want waarop wachten we nog? Dit is het. En ik wil het nu geven. Want ik zie hem of haar zo graag blij. Met de grootste krachtinspanning houd ik het toch geheim. Maar ik blijf ieder uur zeggen dat dit het allerleukste ooit is dat iemand voor een ander heeft gekocht. ‘Wil je nu je cadeautje?’ De ander blijft gedecideerd: ‘Nee, het is nog niet mijn verjaardag. Wat moet je me dan op mijn verjaardag geven?’ Ongegeneerd leg ik het bij de ander om mij in te tomen. Maar ik laat me niet intomen. Want ik ben niet te remmen. Ik koop gewoon nóg iets wanneer ze echt jarig zijn! Ik heb laatst zoiets passends gezien…

Astrid Hart is directeur van Drogisterij Van der Pigge en van De Groene Os.

Wellicht ook interessant

Nieuwe boeken