Portret

Dieshara,13 jaar

Ik weet wel dat God er is, maar ik weet niet goed hoe ik God moet omschrijven. Dat vind ik ingewikkeld. Ik weet niet waar God is. Maar ik weet wel dát God er is. Jezus is iemand die mensen helpt. Hij is iemand die zorgt dat andere mensen elkaar helpen.

Jezus is voor mij de doorgever van verhalen. De doorgever van de verhalen van zijn Vader. En Hij vertelt de verhalen van het leven. Hij heeft laten zien hoe we goed moeten leven. Dat iedereen meetelt, dat iedereen erbij hoort. En in al zijn verhalen laat Hij iedere keer weer wat anders zien.

De Heilige Geest verbindt mensen met elkaar. Zo voel je dat je bij elkaar hoort. Iedereen is een kind van God. Jezus doet dingen om mensen te laten zien dat ook zij kind van God zijn.

En ik hoor er ook bij.

Ik houd van de verhalen uit de Bijbel. In de kerk hoor ik veel verhalen die ik ook herken in het gewone leven.

Ik vind het wel jammer dat er weinig jongeren van mijn leeftijd zijn. Maar toch vind ik het altijd heel gezellig.

Soms ga ik mee naar de kindernevendienst om te helpen. En ik vind het leuk om mee te denken in wat we kunnen organiseren. Het leukste vond ik de tochten door het dorp, zoals de Kerst- en Paas Challenge. Ook al was de kerk dicht, zo konden we buiten met elkaar door het dorp op zoek naar de vragen en samen zoeken naar antwoorden.

Ik weet dat God er is, ook al vind ik het ingewikkeld om te vertellen wie God is en hoe God is. Ik weet wel dat ik nooit alleen ben. Als we de kerk uitgaan, dan zegt de dominee dat ook, dat we nooit alleen zijn. Dat God erbij is. Dat hij voor je is om je de goede weg te wijzen, naast je is om je te beschermen en onder je is om je op te vangen als je valt. Zo is God erbij in mijn leven, zo gaat God met mij mee. Ik ken nog lang niet alle verhalen, maar ik ben wel zijn kind, ik voel mij thuis in de kerk.

Kars pastoor, 34 jaar

Als je mij vraagt wie God de Vader voor mij is, dan moet ik kiezen wie ik laat antwoorden. Mijn verstand vertelt woorden die in mijn geheugen gegrift staan, door jarenlang kerkbezoek en bijbels onderwijs. God is almachtig, God is trouw, God is geduldig en vergevingsgezind. Dit zijn waarden die mij houvast geven om te vertrouwen op een God die niet tastbaar is.

Dan zijn er ook mijn gedachten. Die zoeken ook houvast, maar geven dat vaak niet. Een boek, een film, een gesprek of een gebeurtenis kleuren mijn gedachten over God als Vader. Hoe bijvoorbeeld de schrijver Henri Nouwen in zijn boek Eindelijk thuis een uitleg geeft over de gelijkenis van de verloren zoon. Dat geeft (tijdelijk) nieuwe impulsen en kaders aan mijn gedachten over God als Vader. Wat mijn godsbeeld ook behoorlijk in beroering bracht is het boek The Shack van schrijver William P. Young. Dit boek is later verfilmd en ook bekend onder de titel De Uitnodiging. Ik was behoorlijk onder de indruk van dit verhaal waarin God de Vader als een zorgzame Moeder wordt voorgesteld en mijn gedachten sloegen nieuwe wegen in.

Het meest veranderlijk is mijn gevoel en daaraan gekoppeld: mijn stemming. Die kan verrukt zijn over Gods grootheid bij het zien van een regenboog, maar ook somber worden door het ervaren van pijn en verdriet in mijn omgeving. Muziek en kunst kunnen mij een gevoel van euforie geven, tegelijk kunnen kleine lichamelijke en psychische ongemakken mij in de put duwen. Mijn stemming en mijn gevoel van comfort hebben direct invloed op mijn zicht op God als Vader.

Ik heb mij weleens afgevraagd of dit raar is, deze drie dimensies. Waarom niet alleen het verstand laten spreken? Bouwen op Zijn beloften en trouw, daar zou ik toch genoeg aan moeten hebben?

Toch merk ik dat juist de gedachten en mijn gevoel dynamiek aanbrengen in mijn leven met God. Dat is overigens geheel in lijn met de gelovigen in de Bijbel.

Alleen de psalmen al. Die staan bol van gedachten en gevoelens.

Ik ben zelf vader van drie prachtige kinderen. Als God zichzelf als Vader bekend maakt, dan wil Hij toch niet alleen met het verstand van zijn kinderen erkend worden? Een gezonde vader-kind relatie is veel dynamischer en emotioneler. Dat bruist en gaat op en af. Daar is aandacht voor gevoel en gedachten.

Greetbikker, 66 jaar

Wil je iets delen over wie God de Vader voor jou is…?

Zo’n vraag stemt tot nadenken. Kort en krachtig: aan Hem dank ik mijn bestaan!

Het is kernachtig verwoord in de geloofsbelijdenis. Ik geloof in God de Vader, de Almachtige, de Schepper van de hemel en van de aarde.

Hij is Iemand. Hij is aanspreekbaar. Hij is de ‘Ik ben’.

Dat staat in schril contrast met het geloof van velen dat er wel ‘iets’ is.

Hoe onvoorstelbaar mooi heeft God de wereld geschapen. Duizelingwekkend! Samen met een niet-gelovige vriendin deel ik de passie voor natuurfotografie. We zijn beiden gefascineerd door de schoonheid en diversiteit in de natuur. Maar ja, is dit niet puur toeval, speling van het lot?

In mijn werk in een ziekenhuis word ik geconfronteerd met ziekte en dood. We hebben veel medische kennis, maar eigenlijk weten we nog meer niet dan wel over het functioneren van het menselijk lichaam.

Slechts één kleine verandering in ons DNA kan desastreus zijn. Hoe onbegrijpelijk is het dat er van de vele miljarden mensen op deze aarde niet één volledig identiek is aan een ander! Is dat toeval?

Mijn antwoord is: ‘Ik geloof in God, de Schepper!’ En ja, wij moeten leren leven met wat we niet weten.

Omdat ik zeker weet dat God trouw is aan wat Hij belooft, houd ik het vol.

Maar dat voorkomt niet dat het soms binnen in mij stormt. Er gebeurt zo veel dat botst met het geloof in een Almachtige God… leed, onrecht, vervolging, oorlog, honger. Hoe dan, waarom, o God, laat U dit toe? Geen direct antwoord… Wel elke zondag bemoedigende woorden: ‘Die niet loslaat het werk van Zijn handen.’ Hij is betrouwbaar in een wereld waarin mensen er een niet te beschrijven chaos van hebben gemaakt.

God is zoveel groter dan wij kleine mensen. Hij is de heilige God voor Wie ik diep ontzag heb. Tegelijk is Hij mijn Vader in Jezus Christus, die mijn ongehoorzaamheid keer op keer vergeeft. De Geest verzekert mij dat ik kind van de hemelse Vader ben. Al bij de doop heeft hij Zijn Naam aan de mijne verbonden.

Ik ben dankbaar dat God de Vader mij door en door kent. Hij weet van mijn vragen, zonden en intiemste verlangens die ik met geen mens kan (of wil) delen.

U bent de God die roept
Mijn hart en leven zoekt
Die mij gevonden heeft
Het eeuwig leven geeft
(Sela)

Dien, 74 jaar

Ik geloof in God die in mensen en door mensen heen dichtbij is. Ik geloof in God die in mensen en door mensen heen zichtbaar wordt. Wij zijn de handen van God.

Zo ervaar ik het in het dagelijks leven, dat God dichtbij is door mensen heen. Door anderen voel ik mij geholpen en zo help ik zelf ook anderen.

Ik ervaar dit door mensen die aan je denken of je een schouderklopje geven als het moeilijk is. Mensen die meeleven en meehelpen. Ik ervaar steun door verhalen van anderen.

God in de hemel is voor mij zo ver weg. God die zichtbaar wordt in andere mensen, en zichtbaar wordt via mensen is veel dichterbij. God moet er zijn, anders kan ik het zelf niet volhouden.

Ik zie en ervaar geloof in en door mensen om mij heen. In het hele praktische, in het dagelijkse. Het lijkt wel of mensen vanuit hun geloof veel meer gericht zijn op elkaar dan mensen die God niet kennen. Of iedereen door de bijbelverhalen heen leert om te zien naar elkaar.

Ik ben het niet altijd eens met wat ik in de kerk hoor.

Soms stap ik na de dienst op de voorganger af om mijn mening te geven en zo samen in gesprek te gaan. Bij het verhaal van de verloren zoon benoemde de voorganger dat de vader alleen maar God zijn kan.

Maar als ik wacht op mijn dakloze dochter, of haar ergens kan ophalen en dan mijn armen open om haar uit de ellende te trekken, dan voel ik me geen god.

Dan voel ik mij een moeder die hartstochtelijk wacht tot ze haar dochter eindelijk weer in haar armen kan sluiten. Dan voel ik me wel als die vader met zijn verloren zoon. En God is blij dat mijn dochter (net als de jongste zoon) eindelijk weer naar huis komt. Ook zij hoort bij Gods familie, ook al kiest zij eigen wegen om te gaan.

Met de kinderen van de kindernevendienst hadden we ooit een gesprek over de familie van Jezus. Uiteindelijk kwamen we er bij uit dat wij allemaal horen bij zijn familie, dat wij allemaal kinderen van God zijn. En dat in wat wij doen, als zijn handen, God zichtbaar wordt in ons eigen leven.