Rico is de herder

Westerbeek: ‘Als locaties zochten wij de donkerste plekken in de wijk. De straat met de meeste overlast, het portiek met het meeste gedoe. Daar speelden mensen uit de buurt scènes uit het kerstverhaal. Er kwamen heel veel mensen op af, die het superleuk vonden. Het werkte ook goed voor de mensen die daar wonen. Hun plek, altijd in een kwaad daglicht, stond op kerstavond in het volle licht.’

Verloren

Moerwijk werd gebouwd in de jaren vijftig. ‘In de dynamiek van de wederopbouw kwamen hier jonge gezinnen wonen in drie-hoog portiekflats. Voor die tijd waren het prima woningen, met veel groen ertussen. De eerste bewoners trokken verder naar ruimere woningen. Vandaag is 75% van de huizen sociale huur, de laagste huren van heel Den Haag.

In Moerwijk woont een groot gedeelte van Haagse statushouders, net als mensen die vanuit een GGZ-instelling of verslavingskliniek terugkeren in de maatschappij.

Gescheiden mensen, mensen met een laag inkomen. Hier heerst schrijnende armoede. De huizen bleken niet gebouwd voor de eeuwigheid. Mensen worden ziek van hun woning, schimmel, kinderen met luchtwegproblemen.

Moerwijkers voelen zich verloren, in de steek gelaten. Geld en aandacht gingen naar de Schilderswijk. Bij ons waren de problemen stiller: armoede, schulden, mentale problemen, stress.’

Deel van het verhaal

Hier startte de Protestantse Gemeente Den Haag ‘Geloven in Moerwijk’, een pioniersplek met Westerbeek als pioniervoorganger.

‘In een wijk als deze maakt het evangelie echt het verschil. Ik leerde Rico beter kennen, omdat ik hem vroeg herder te zijn in het kerstspel. Als grote, stoere Hagenees was hij geknipt voor die rol. Door mee te spelen werd hij letterlijk onderdeel van het kerstverhaal.

Rico is samen met zijn gezin betrokken bij onze gemeenschap. Hij was een problematische drinker met een kwade dronk.

Daarmee verstoorde hij onze gemeenschap, de schade die hij daarmee aanrichtte kon echt niet. Ik sprak hem er op aan, maar wees hem nooit af en probeerde hem altiijd in liefde te blijven benaderen. Wij hielden hem een spiegel voor: als je zo doorgaat, gaat je gezin eraan kapot.

Hij heeft de stap kunnen zetten en gebruikt al anderhalf jaar geen alcohol meer. Dat is grotendeels aan hemzelf te danken.

Aan de andere kant helpt het dat hij onderdeel van een gemeenschap is, voor het eerst in zijn leven.’

Rond de pizza-oven

‘Moerwijk heeft absoluut een donkere kant, maar het doet onze mensen tekort om het daarbij te laten. Als kerk nemen wij initiatieven om mensen bij elkaar te brengen. Veel mensen die geen werk, hebben, hebben wel veel tijd en zetten zich graag in als vrijwilliger.

Bij ‘Geloven in Moerwijk’ zetten wij ons in om mensen onder-deel van een gemeenschap te laten zijn. Mensen die voor elkaar zorgen, waar je leven, geloof of ongeloof mee kunt delen. Ons kerk-zijn is heel praktisch: samen dingen doen, samen eten. Er is een voedselbank, een weggeefwinkel, buurthuizen. Wij houden elke maand een kerkdienst en een pizza-avond, bij de pizza-oven in onze buurttuin.

Iedereen die wil, kan meedoen en deel van de gemeenschap worden, op een manier die hen het beste past. Dat werkt erg goed. Wij maken plekken waar tijd en aandacht is voor mensen. Dat ontbreekt vaak. Mensen leren in gemeenschap hoe je in liefde met elkaar leeft, elkaar in genade benadert. Het evangelie is hiervan de basis, zonder dat het er dik bovenop ligt.’