Schrijvend op reis

Christine de Vries ontdekte dat je innerlijk kunt pelgrimeren. Zij ervaart en oefent dit door haar pen in beweging te houden. En gaat zo schrijvend op reis. Naar haar eigen hart.

Jarenlang droomde ik van een voettocht naar Santiago de Compostella. Ik las reisverhalen en bestudeerde uitgebreid routekaarten. Ik zag voor me hoe ik een paar maanden van huis was en onderweg allerlei avonturen zou meemaken. Helaas bleek al gauw dat zo’n lange wandeltocht lichamelijk voor mij te zwaar was. Ik vroeg me af of ik in plaats van lichamelijk door het Spaanse landschap te lopen innerlijk kon reizen en de tocht schrijvend kon afleggen.

Aanwezig en open

Het doel van pelgrimeren is voor mij nooit de lichamelijke prestatie geweest. De tocht zie ik als middel om innerlijk in beweging te komen, om los van huis en routine te ontdekken wat wezenlijk is, te reflecteren op wat is geweest en te bezinnen op dat wat komt.

Dit alles ervaar ik ook wanneer ik creatief en bezinnend schrijf. Ook dan oefen ik het aanwezig zijn in het moment en openstaan voor het onbekende. Door mijn pen in beweging te houden, kan ik vertragen en stilstaan bij wat er in me leeft, gehoord en verwoord wil worden. En dat is voor mij de kracht van pelgrimeren. Toen ik me dit realiseerde, werd ik onmiddellijk enthousisast. Ik kon schrijvend als innerlijke pelgrim op reis gaan! Niet naar een heiligdom in noordoost Spanje, maar naar mijn eigen hart.

Kilometerschrijven

Iedere pelgrimstocht wordt gekenmerkt door een zekere afstand die moet worden afgelegd. De traditie leert ons dat we als ‘echte’ pelgrim Santiago de Compostella binnenwandelen als we minstens honderd kilometer hebben gelopen. Ook als innerlijke pelgrim is het belangrijk om een afstand af te leggen en geruime tijd onderweg te zijn. Daarom schrijft een innerlijke pelgrim minimaal honderd kilometer als onderdeel van zijn tocht. Kilometerschrijven houdt in dat je zonder onderbreking en achter elkaar een A-4’tje volschrijft. Je hoeft vooraf geen plan te maken waarover je schrijft, dat ontdek je gaandeweg, net als de pelgrim, die vooraf geen plannen maakt waarover hij tijdens het lopen gaat nadenken. Een A-4’tje vol schrijven duurt ongeveer een kwartier en dat is net zo lang als een kilometer met rugzak lopen. Voordat je inhoudelijk jouw tocht vervolgt, schrijf je eerst een kilometer. Dit zorgt ervoor dat je je gedachten ordent door aandacht te schenken aan wat je nu bezighoudt, waardoor je ruimte schept voor nieuwe ervaringen.

Het labyrint als beeld

Het labyrint is het beeld van de innerlijke pelgrimstocht. Het staat symbool voor onze levensweg, die als dóórlopend pad slingerend, draaiend en kerend altijd uitkomt in het hart van het labyrint. Je kunt niet verdwalen of verkeerd lopen. Dat maakt het labyrint tot een een innerlijke oefening in vertrouwen dat je de kern altijd bereikt zolang je in beweging blijft. Als innerlijke pelgrim betekent dit dat je blijft schrijven en je niet laat verleiden tot het vellen van oordelen over jouw eigen teksten.

Hart als kompas

Tijdens deze tocht naar je hart word je uitgedaagd om jouw grenzen te verkennen en waar mogelijk die te verleggen, zodat je meer innerlijke ruimte ervaart. Creatieve schrijfoefeningen ondersteunen je op reis door jouw innerlijk landschap, waar je reisgenoten ontmoet, zo nu en dan verdwaalt in gedachten, bagage opnieuw uit- en inpakt en je laat inspireren door wat je hart laat zingen.

Hoe luister jij naar jouw hart? Hoe klinkt de stem van jouw hart? Hoe herken je die stem in al het rumoer in de wereld en in jouw hoofd? Door onze overvolle levens is luisteren naar die innerlijke stem niet zo gemakkelijk en toch is dit waarnaar we allemaal verlangen. Het is in ons eigen hart dat we zachte fluisteringen van licht en wijsheid kunnen horen, die ons zowel de weg wijzen als ons thuis verwelkomen. Zo is het hart van de innerlijke pelgrim zowel een kompas als de bestemming van zijn innerlijke reis.