Thuis in toscane

Intermezzo

Al bijna dertig jaar gaan we als gezin met dezelfde vrienden en hun kinderen in de herfstvakantie naar ‘ons’ huurhuis in de buurt van het Toscaanse Siena: vrijstaand, met van die grove, roestbruine stenen, en een flink stuk ruige grond eromheen. Soms komt er een kudde schapen voorbij, die zichzelf al van ver aankondigen door hun vriendelijke belletjes. We kijken ernaar in onze ligstoelen voor de podere. We praten, drinken cappuccino, lezen een boekje en soezen af en toe weg onder invloed van zon en wind.

’s Middags maken we meestal een wandeling. Vandaag lopen we onze traditionele route rond kasteel Brolio, bij het gelijknamige dorp. Afwisselend voegt de een zich bij de ander, net zoals het uitkomt. Soms ook wandel ik een stukje alleen, om de omgeving nog beter op me in te laten werken. Het landschap met zijn cipressenrijen, glooiende heuvels en kleurrijke wijnranken doet bijbels aan. Alsof de tijd er geen vat op heeft. Kairos wint het van chronos. Geen uren, minuten, seconden meer, maar een en al nu. Als God ergens te vinden is, mijmer ik, dan moet het in die tijdloosheid zijn. In dit land waar je jezelf even verliest en er ruimte ontstaat voor hem en elkaar. Dat is echt vakantie, in de zin van vacare, leeg zijn.

Moment van afzondering, van bewust afstand nemen van je dagelijkse doen en laten, de ditjes en datjes die je zo bezig kunnen houden en beheersen. Zonder mail en app, wat een verademing. ‘No wifi, talk to each other! Live!’ las ik eerder op de muur van een cafeetje in de buurt. Leven, vrij en onbezorgd, heerlijk!

Na een kleine tien kilometer zit onze tocht er bijna op. Het laatste deel is altijd het zwaarst, maar ook het mooist. Door de ondergaande zon krijgt het land een gouden gloed. En al is het niet de eerste keer dat we het zien, de schoonheid ervan blijft ons toch steeds verbazen. Als was het nieuw. Het kasteel op de heuvel, beginen eindpunt, komt steeds dichterbij. We weten dat we in het bijbehorende restaurant samen wat zullen eten, vermoeid maar voldaan. Dat geeft ons moed voor de laatste loodjes.

Eenmaal aangekomen worden we vriendelijk begroet door de obers. Inmiddels kennen ze ons wel. We bestellen het verrassingsmenu, delen het brood en drinken wijn. We proosten op het leven. La vita è bella, alles is goed. We zijn thuis.