Toevlucht

Daar sta ik in deze lege kerk. Helder licht schijnt naar binnen. Diepe stilte omringt mij. Dwalend door de kerk word ik door de lege ruimte opgenomen. Mijn ogen gaan over de witte muren om mij heen. Hier en daar verdwijnen ze in de diepte van de nissen in de muur. Mijn voeten trekken over de tegels op de grond, de ene keer groen, dan grijs of okergeel. Boven mijn hoofd ontmoeten de bogen elkaar en word ik beschermd door een witte hemel. Aangekomen in het koor wacht een robuuste houten bank mij op. Een tafel staat even verderop.

Mijn gedachten dwalen verder, gedragen door het licht dat binnenvalt. Zachtjes hoor ik stemmen zingen. Achterin zie ik langzaamaan leven komen in de lege kerk. Vrouwen, mannen, kinderen. Ze stappen binnen. Vermoeid, hopeloos, hongerig, dorstig. Ze lopen langs de hoopvolle witte muren. Zetten stappen op de veilige, stevige tegels onder hun voeten. Komen één voor één aan in het koor. Daar wacht hen de bank om op te rusten. De tafel om van te eten. Het licht om in te leven.

De stemmen zingen verder:

Gelukkig wie wonen in uw huis, eeuwig loven zij U.
Zelfs de mus vindt een huis
en de zwaluw een nest
waarin ze haar jongen neerlegt,
bij uw altaren, Heer van de hemelse machten.
Gelukkig wie bij U hun toevlucht zoeken.
Trekken zij door een dal van dorheid,
het verandert voor hen in ene oase;
rijke zegen daalt als regen neer.

Lied 84b: Antifoon A, 4 en 6, Liedboek– Zingen en bidden in huis en kerk (2013)