Tussen de kogel en het bootje

Mensen in beeld

Mensen uit alle hoeken van de wereld konden op het nieuws of via hun telefoon kijken naar een moment, dat alleen maar kan worden vergeleken met de dag dat de Verenigde Staten op televisie de lancering uitzond van hun kleine mannetje dat in een kogel de lucht in werd geschoten om de afstand tot de maan te overbruggen.

Maar deze wereldveranderende reis ging niet naar de maan. Ook bestond de bemanning niet uit volwassen mannen. Er werd geen kogel de ruimte in geslingerd met atoomkrachten waarmee wij en de aarde voortdurend bedreigd worden.

Nee. Dit keer werd er gekeken naar een reis in een kleine zeilboot, bemand door milieuactivisten die geleid werden door een Zweeds meisje. De Atlantische Oceaan werd overgestoken zonder gebruik te maken van de benzine die de temperatuur van de planeet verstoort. Ik heb het over Greta Thunberg.

Tijdens deze reis, die anderhalve week duurde, werd zij blootgesteld aan de extreme omstandigheden die de zee haar oplegde. Iets waarmee miljoenen reizigers die landen ontvluchten die gebukt gaan onder armoede en wrede milieumisdaden, ongetwijfeld vertrouwd zijn.

Passie en lijdensweg

In dit jonge Europese meisje zag je de passie – die een lijdensweg is – om te leven met het ideaal om de ecologische voetafdruk van onze doortocht door de wereld te verkleinen. Vele anderen wilden deze boodschap laten klinken, maar hun geluid is op wrede wijze tot zwijgen gebracht. Er is zelfs sprake van een wereldwijde trend om milieuactivisten uit te roeien.

De reis van Greta doet me denken aan de lange reizen die de apostel Paulus maakte.

Lange reizen, waarin de reis zelf een ruimte wordt waarin God aanwezig kan zijn; verhalen met een lengte en een complexiteit, die je niet vindt op een vliegveld of tijdens een comfortabele vliegreis.