Menu

Premium

Verschijnen en verkondigen in Exodus 24 en 1 Koningen 18

Een fundamentele polariteit in het menselijk religieuze bewustzijn is die tussen de beleving van participatie aan een machtige, uiteindelijke werkelijkheid, en het gevoel van afstand daartoe. Bij de vormgeving daarvan wordt in de eerste benadering de nadruk gelegd op de verschijning van het werkelijke door middel van de preverbale vormen van een sacrale ruimte en tijd, in de tweede op de verkondiging ervan door een verstorend woord van de ultieme Ander in de geschiedenis. Antipolen zijn de oosters-orthodoxe traditie, waarvan de godsdienstwetenschapper Mircea Eliade een vertegenwoordiger is, en de protestantse traditie met een theoloog als Karl Barth. De eerste legt de nadruk op de liturgie, de iconen en de contemplatie, en daarmee op de radicale participatie aan God, die immanent is in kosmos, natuur en de menselijke gemeenschap. De tweede legt vanuit het profetische protest de nadruk op de afstand tussen het zondige ik en de genadige transcendente God. De katholieke traditie staat volgens Tracy tussen deze twee in. Wel wordt die vaak beschreven als sacramenteel en daarmee als primair gericht op de nabijheid van God, maar ze benadrukt tegenwoordig ook afstandelijkheid; daarvan getuigen onder meer de sociale encyclieken en een nieuwe nadruk op het Woord.

Lees het hele artikel

Wellicht ook interessant

Nieuwe boeken