Verzadigd van dagen

Ze genoot van elke minuut. Ze was begin zestig, had als wijkverpleegkundige gewerkt, was vervroegd met pensioen gegaan. En nu met terminale longkanker opgenomen in ons hospice. ‘Kijk eens, wat een prachtige bloemen. Die stonden hier ter verwelkoming. En ze zorgen hier zo goed voor me. Ik word gewoon verwend! En mijn nichtje heeft gisteren friet gehaald, nou, zalig! Nee, slapen gaat niet zo geweldig. Maar dat is normaal, had ik altijd al. Dan word ik om vijf uur wakker. Loop ik even rond, zie ik mensen naar hun werk fietsen en dan denk ik: heerlijk, ik kan nog lekker naar bed. En dan slaap ik gewoon weer in.’ Zo stond ze in het leven: alles heeft een positieve kant. Zo bracht ze een paar weken bij ons door. Alles indrinkend: de bezoeken van haar nichtjes en haar broer. De enkele vriendinnen. De muziek die een vrijwilliger op haar kamer kwam spelen. Het laatste uitje naar de boulevard. De zon die scheen. Het extraatje bij de koffie.

Maar langzamerhand werd het stiller in haar. ‘Sorry, ik heb vandaag niet zoveel te vertellen.’ Ze leek zich terug te trekken. De glans verdween uit haar ogen. Niet dat ze nou meteen vreselijk somber was, maar het was gewoon genoeg, eigenlijk. Ze was uit-genoten. Ze had het leven helemaal tot zich genomen en nu was de koek op. Ze was niet oud, maar wel verzadigd van dagen – zoals Abraham, Izaäk en Job verzadigd van dagen waren.

Het laatste stukje wilde ze graag geholpen worden. De moeheid kwelde haar en daar was niets meer tegen te doen. Medicijnen brachten haar in slaap en zo gleed ze na een paar dagen weg. Uit een voltooid, want volop geleefd leven.

Marga Haas is theologe en redactielid van Open Deur (zie www.margahaas.nl).