Voor vast. Achter vast.

Als ik naar buiten kijk, dan zie ik van alles gebeuren. Blèrende kinderen, een opgefokte hond die druk heen en weer loopt van hoedenplank naar achterbank en terug, in hun neus peuterende mannen. Maar ook vrouwen die opvallend veel met hun handen door hun haar lopen en een druk gesticulerende jongen. Sowieso zie je veel mensen met hun handen praten.

Ik sta in de rij, te wachten op beweging. De file waarin ik terechtgekomen ben, is volgens de radio 11 kilometer lang en veroorzaakt – hoe kan het ook anders – door een kapotte vrachtwagen. Zonder transport staat de wereld stil. Nou misschien meer mét al dat transport! Achter mij sluit van alles aan. Links en rechts kruipen auto’s tergend langzaam over het branderige asfalt. Niemand lacht. Alles sombert, zo lijkt het. Hé, daar lacht iemand naar me. Een lichte flirt? Ik word erdoor afgeleid en knal bijna op mijn voorganger. Wat leuk! Ik lach terug, en in heel het fileleed breekt opeens de zon door.

File rijden is slecht voor je linkerknie. En die van mij is al pijnlijk door de artrose. File rijden is slecht voor je humeur. En dat van mij is al slecht, omdat ik ook op de fiets had kunnen gaan en nu te laat kom. File rijden is slecht voor je geduld. En daarom kijk ik een beetje meewarig om me heen, en denk: die ene flirt zegt toch wel genoeg. Ik neem me voor me niet meer druk te maken om het stilstaan.

GETOETER achter me. O jeetje, er is een gaatje van twee meter voor mij. Ik móet vooruit. Aansluiten! De bumperduwer gebaart: opschieten. Jaja, ik ga al. Tsjonge, weer twee meter opgeschoten. Achter vast. Voor vast. Links en rechts sloffen of stilstaan. Er rest mij niets dan wachten. En kijken. Want file rijden is gratis theater!

Walther Burgering is pastor-diaken in de parochiefederatie Sint Franciscus tussen duin en tuin en redactielid van Open Deur.