Waar zijn de jongeren?
Kerken lijken onvermoeibaar in het zoeken naar aansluiting bij de jonge generatie. Er gaat geen beleidsvergadering voorbij of de ‘mantra’ komt weer op tafel: ‘hoe bereiken we de jongeren?’
Ik moet u zeggen dat ik er in de loop van de jaren een beetje simpel van ben geworden en eerlijk gezegd is de vraag me ook steeds meer gaan ergeren. Vooral omdat de vraag naar de jonge generatie er een is die bijna altijd gesteld wordt vanuit een heimwee die niets te maken heeft met een werkelijke belangstelling voor jongeren en hun leefwereld. Ze heeft te maken met de behoefte van anderen om door te willen geven wat zij belangrijk vinden en komt niet voort uit honger naar wat de jonge generatie echt bezighoudt. Sterker nog: niet alleen de inhoud wil men doorgeven, maar ook de vorm waarin die inhoud is gegoten.
Als alle energie en inzet die de vraag naar jongeren heeft gekost, ingezet waren om de kwaliteit van het aanbod, ten behoeve van mensen die er zijn en die komen, die zich inzetten en zich betrokken voelen, te verbeteren en te vernieuwen, dan stonden heel wat zieltogende parochies of vergrijzende gemeentes er nu bloeiender en dus aantrekkelijker bij.
Meer en meer ben ik er van overtuigd geraakt dat vooral de liturgische vormgeving in kerken – die me overigens zeer dierbaar is – een vorm is die past is bij mensen van middelbare leeftijd en ouder. En er is niets mis mee om te zeggen dat dit dan ook je doelgroep is.
