Menu

Basis

‘Wat maakt jou zo speciaal?’

Rozemarijn voelde zich jarenlang alleen. Omdat ze klachten had die anderen niet erkenden, of verklaarden op een manier waarin zij zichzelf niet herkende.

Pas nu de strijd voorbij is, merk ik hoe zwaar het is geweest.

Hoe zwaar het was om in mezelf te blijven geloven. Om mijn klachten serieus te nemen. Ook als vrienden, familie en deskundigen ze niet erkenden.

‘Ik heb ook veel gedachten in mijn hoofd, wat maakt jou zo speciaal?’ zei een vriend. ‘Een slechte concentratie/aandacht betekent dat je er harder voor moet werken om iets te bereiken’, mailde een psycholoog na een aantal gesprekken. Nóg harder werken? Een klein stukje van het hoorcollege meekrijgen is al een veldslag. Kan ik mijn aandacht niet bij een gesprek houden omdat ik er niet hard genoeg voor werk? Vind ik de ander niet belangrijk of interessant genoeg? Ben ik zo op mezelf gericht?

ADHD IS UITGESLOTEN

Jaren later probeer ik het weer. Mijn IQ en mijn persoonlijkheid worden getest. Ik word gescreend op autisme. Maar dat wat ik zelf vermoed, wordt niet getest. ‘De verklaring voor vermoeidheids-en aandachtsproblemen worden op psychologisch gebied, dus meer in je persoonlijkheid gezocht. […] ADHD is uitgesloten vanwege het feit dat je je opleiding zonder problemen doorlopen hebt.’ Ja, ik heb inderdaad een Master behaald. Maar zonder problemen? Aan het eind van de middag ben ik uitgeput. En ik zou veel beter kunnen, dat weet ik zeker. Maar ja, als een heel team deskundigen zeker weet dat ADHD is uitgesloten… Het is beter om op te geven. Accepteren dat er iets mis is met mijn persoonlijkheid. Dat zou alleen zoveel makkelijker zijn als psychologen een verklaring hadden waar ik mezelf in herkende.

GEEN TWIJFEL MOGELIJK

Nog één keer heb ik het geprobeerd. Om überhaupt getest te worden. Gewoon zodat ik het kon laten gaan. Na de negatieve uitslag zou ik aan de slag kunnen met wat er wel speelde. En daar zit ik dan. Met stomheid geslagen. ‘Jullie weten het zeker?’ ‘Ja, de psycholoog, de psychiater, de verpleegkundige, zelfs de computer weet het zeker, er is geen twijfel over mogelijk dat jij ADHD hebt.’ En voor het eerst voel ik me niet meer zo alleen.

Rozemarijn (24) werkt en volgt een (tweede) Master-opleiding.

Op oudejaarsnacht staan we op de Oudegracht met vrienden. Het is gezellig, druk, lawaaierig. Ik staar in het water en opeens overvalt me het meest indringende gevoel van eenzaamheid dat ik ooit ervaren heb: het weten dat de mens ondanks zoveel lieve mensen om haar heen uiteindelijk volkomen alleen is, in leven en in sterven, in tijd en eeuwigheid. Leegte. Existentiële eenzaamheid. Godverlatenheid.

Dat gevoel van eenzaamheid ging gelukkig weer over, maar vergeten ben ik het niet.

Wellicht ook interessant

Nieuwe boeken