Winterstilte

Op een nevelige, grijze winterdag lopen een vriend en ik samen door de Maai, in de buurt van het Brabantse dorp Liempde. Er is geen mens te bekennen. Alles is stil en in ruststand. Alleen de vogels twitteren af en toe, maar dat verstoort de stilte niet.

Halverwege stuiten we op een bordje: ‘Stiltetuin De Eschdonk’. Met de uitnodiging dat je er ‘vrij mag rondlopen, zitten, mediteren, een boek lezen of een hobby uitoefenen zoals schilderen of boetseren’. En de oproep om er niet of alleen zachtjes te spreken en de ander zijn privacy te gunnen.

We lopen de tuin in. Brede graspaden lopen langs en om bedden met planten en struiken, kleine paadjes leiden naar hoekjes met in kleine holtes van stenen een boeddhabeeld, een kaars, een madonna met een petieterig klein Jezuskind (dat er wel al heel volwassen uitziet).

Ook hier in de tuin is alles in winterse ruststand. De stilte lijkt hier nog stiller. In het gras ligt een oranje-gele appel, als een vergeten schat. Ik kan me goed voorstellen dat het fijn is om hier te zitten, op een van de stoelen, lezend in een boek, uitkijkend over de velden.

Dan komen we bij een labyrint. We lopen erin. Ik word ongeduldig, als de weg me weer naar de buitenkant van het labyrint leidt, terwijl ik toch op weg ben naar de kern. Het vraagt om overgave, concluderen we later: overgave aan de weg, die er ligt en die je niet laat verdwalen, hoe onlogisch en kronkelig hij ook lijkt. Dat lucht op, en geeft rust. Ongelooflijk ook hoe lang zo’n weg door een labyrint kan zijn – het duurt langer dan je denkt om het midden te bereiken… Als ik eenmaal in het midden sta, voel ik dat ik echt moet beslissen om om te keren en terug te lopen.

We lopen de tuin weer uit. Wat goed dat er mensen zijn die op hun land zo’n plek maken en onderhouden, en die openstellen voor iedereen die stilte zoekt.

Even later wijst mijn vriend me op drie reeën die een eindje verder over het pad wegrennen. Schoten klinken. De jagers schieten mis.

Zie www.eschdonk.nl voor meer informatie over de stiltetuin.