Menu

Basis

Zonde!

Na de kerkdienst loop ik naar achteren. Terwijl ik mijn toga uittrek, komt de preekregelaar nog even dag zeggen. ‘Zo, dat was een fijne donderpreek!’ voegt ze me toe. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Van het dondergehalte van mijn overweging was ik mij niet bewust.

‘Je had het gewoon over zonde en zo. Dat gebeurt eigenlijk niet zo vaak. Het lijkt wel alsof zonde taboe is! We zijn zo lievig voor elkaar. Zo voorzichtig. En God wordt altijd maar als ongevaarlijk afgeschilderd. Nou, dat deed jij niet.’

Haar opmerking zet me aan het denken. Ja, ik heb het over de donkere kanten in een mens gehad. Hebzucht, begeerte, trots – om er maar eens een paar te noemen. En dat het goed is om die onder ogen te zien, omdat dat je relatie tot je medemens en tot God zuiverder maakt. Dat dat zelfs je roeping is. Want je wordt er meer mens van als je al die krachten in jezelf kunt herkennen, hoe moeilijk en pijnlijk dat ook is.

Geen gezellig verhaal, nee. Maar blijkbaar is het bij deze dame goed gevallen.

En eigenlijk snap ik dat ook wel. Want de boodschap is ten diepste heel positief. Oké, een mens hééft donkere kanten, maar die kun je maar het beste aanvaarden, omdat alle andere opties jou er niet heler op maken. Wegdrukken, ontkennen – een mens raakt er gespleten of gebroken van. Een donderpreek kan dus ook heilzame kanten hebben. Alles ís er, alles mág er zijn. Voor dit gemeentelid was het in ieder geval een bevrijdende boodschap.

Zonde taboe laten, zélfs in de kerk? Da’s pas zonde!

Marga Haas is theologe en redactielid van Open Deur (zie www.margahaas.nl).

Wellicht ook interessant

Nieuwe boeken