Het goede leven van Stephan de Jong
Stephan de Jong (53) is predikant in de PKN-kerk in Bussum. Van zijn hand verscheen recent het boek U doet niets, want U bent God waarin hij een nieuwe visie op Gods handelen in de wereld biedt: God handelt door niets te doen. Hierin schrijft hij over zingeving, geluk en geloof. Hij doceerde van 1989 tot 1994 aan een theologieopleiding in Chili. We vonden op de website van Het Goede Leven een interview met hem naar aanleiding van een eerdere uitgave. De thema’s die in het interview aan de orde komen sluiten aan bij zijn nieuwe boek, vandaar dat het via Theoblogie onder de aandacht brengen.
Doen
,,Ik ben begonnen met medicijnen studeren. Maar toen ik mijn propedeuse gehaald had, ben ik toch theologie gaan doen. Ik wilde geen predikant worden – dat in elk geval niet, ik wilde erna weer terug naar medicijnen – maar ik was enorm geïnteresseerd in de theologie. Dat kwam vooral door een nichtje dat heel jong overleed, toen ze negentien was. Ik was zelf zeventien. Het was een mooi knap kind. Middenin het leven. Ze had leukemie; binnen drie weken was ze dood.
Dat heeft een enorme impact gehad binnen onze familie, maar ook op mijzelf. Ik was best een braaf gelovig jongetje, maar toen was mijn naïeve periode voorbij. Ik begreep niks meer van God en heb voor mijzelf ook gezegd: óf God bestaat niet, óf hij is een rotgod. Ik hoefde niks meer met Hem te maken te hebben.
Maar je bent toch gelovig opgevoed. Het laat je niet los. Ik wilde weten hoe het zat: vooral de vraag van ‘God en het lijden’ – daar ben ik nog steeds niet uit.
Wat ook een rol speelde, was dat ik in een groepje scholieren door twee godsdienstleraren meegenomen werd naar Taizé. Dat heeft een grote indruk op mij gemaakt. Geloof had voor die tijd meer te maken met leerstellingen. Maar in Taizé, waar ook mystiek en spiritualiteit een plaats hadden, heb ik gezien dat het geloof ook een beleefde werkelijkheid is.
Ik was een bèta. Maar ik zat die week daarna bij biologieles en dacht: er is veel meer dan de molecuultjes, dat weet ik zeker. Uiteindelijk heb ik enorm veel plezier gehad in de theologiestudie. Toen ik terugwilde naar medicijnen werd dat geweigerd. Dat vond ik niet zo’n ramp.
Ik ben met theologie doorgegaan, en wilde tot het allerlaatste moment de wetenschap ingaan. Toen moest ik alleen nog een stage doen in het VU Ziekenhuis als assistent van de ziekenhuispastor. En ik vond dat geweldig: die gesprekken met mensen over het geloof. In één week kreeg ik toen de aanbieding om parttime te promoveren, en begonnen er gemeentes aan mij te trekken. Toen heb ik toch in een vlaag van misschien overmoed gekozen om predikant te worden, op grond van die goede ervaring. Dat was een hele grote wending.”
Lees hier het volledige interview.
U doet niets, want U bent God
Duizenden keren per dag lijkt het verstandig om afscheid van God te nemen. Maar ik kan dat niet.
Omdat ik zijn aanwezigheid ervaar. Soms is die weldadig, soms weerbarstig. Maar ik kan niet om Hem heen.
Hoe kan ik rampen en God rijmen met elkaar?
Sinds mijn nichtje van negentien overleed aan leukemie, ruim veertig jaar geleden, peins ik over deze vraag. Ik heb me erbij leren neerleggen dat
ik de theologische eindjes niet aan elkaar kan knopen. Maar soms helpen bepaalde inzichten.
Bijvoorbeeld dat ik de gedachte moet loslaten dat God handelt in deze wereld. Maar wat doet God dan? Niets dus. Dat zou wel eens van het hoogste belang kunnen zijn.
