Deze recensie zet uiteen waar het boek Schurken en Heiligen van John Dickson overgaat en geeft een inkijkje waar het boek op correcte wijze op ingaat en waar het wat steken laat liggen.

De zesde zondag na Pasen, de laatste voor Hemelvaartsdag: in de ‘oude bedeling’ (waar zijn al die mooie, veelzeggende Latijnse zondagsnamen toch gebleven?) heet deze zondag Rogate, bidt! Willem Barnard schreef ooit: ‘Na Pasen gaat het van jubelen, Jubilate, via zingen, Cantate, naar bidden, Rogate.’ Zo is het en niet andersom: van expressie naar impressie, van de uitbundige jubel om zijn daden naar het ingekeerde gebed om Gods nabijheid… juist wanneer afscheid nadert.

Twee mensen vertellen over een groep waarvan ze deel uitmaken. Een groep waarin ze zichzelf kunnen zijn.

De dagen na een overlijden zijn intens. Nabestaanden zoeken elkaar op om herinneringen te delen en de uitvaart voor te bereiden. Er wordt gehuild, en vaak ook gelachen. Het zijn dagen waarin het extra belangrijk is om samen te zijn.

Weten waar je goed in bent, wat je wilt, wat je kunt. Weten waarom je soms ‘dichtklapt’ of waardoor je onredelijk reageert. Allemaal handig om te weten. Toch betekent zelfreflectie niet alles. Uiteindelijk hebben we de ander nodig. Om onszelf te vinden, en onszelf te geven.

Wij en zij, ik en jullie, ik en hunnie: allemaal tweedelingen. Maar nu: ik en wij. Als het leven wiskunde was, kon je eenvoudig zeggen dat ik een deelverzameling was van wij, met cirkels die elkaar deels overlappen. Maar gelukkig is het leven ingewikkelder dan wiskunde.

Veel christenen stellen zich God voor als Vader, Zoon en Geest. Eén God, bestaande uit drie personen. Dit brengt met zich mee dat God niet alleen is; Hij is relatie en verbinding in Zichzelf. Een mysterie, niet in woorden te omschrijven.

In de woongemeenschap van Klooster Nieuw Sion wonen vijftien volwassenen en acht kinderen. Hoe is het om te wonen in een gemeenschap? Hoe schakel je tussen ‘ik’ en ‘wij’? Voor Open Deur spraken we met Renée Tanis-Wierenga. Samen met haar man leidt Renée de woongemeenschap.

Het bekendste gebed uit de christelijke traditie begint niet met ‘mijn Vader’, maar met ‘onze Vader’. Dit is opmerkelijk. Want ook als je het Onze Vader bidt als je alleen bent, plaats je je al biddend in een bredere gemeenschap van gelovigen.