In dit dossier vind je artikelen, een podcast, boeken en recensies van of over Stefan Paas. Om je te inspireren, bieden we je bovendien verder op deze pagina twee online boeken van Paas aan!

Jezus wordt in het Marcusevangelie met hoge snelheid gelanceerd. Nauwelijks is Hij bij de Jordaan aangekomen of Hij wordt door Johannes gedoopt, de Geest daalt op Hem neer als een duif en er klinkt een stem uit de hemel die Hem ‘geliefde Zoon’ noemt – en direct hierna jaagt de Geest Jezus de woestijn in. Marcus houdt het tempo er daarna in: in één zin zegt hij dat Jezus veertig dagen op de proef gesteld wordt door de satan, dat Hij bij de dieren was en dat engelen Hem dienden. Daarna start Jezus razendsnel met zijn verkondiging.

Dit kindermoment past binnen een serie van kindermomenten dat zich laten inspireren door de Schriftgedeelten waar een Bijbelse personage dubbel wordt aangesproken. Filip De Cavel neemt de kinderen mee in het verhaal van Saul/Saulus.

Stefan Paas is hoogleraar Missiologie aan de Vrije Universteit te Amsterdam. In Vrede op aarde vraagt hij of het christendom nog een bezielend verhaal heeft. Dat kan niet het verhaal zijn van de zelfhandhaving van de christelijke cultuur.

Weemoed, verlangen in alle verlorenheid. Herfst die aanhoudt alsof iets anders niet mogelijk is, bijna passief. Deemoed is meer een houding, zou etymologisch een perfecte vertaling zijn van het Latijnse humilitas: nederigheid, bescheidenheid, je buigen. Kan dat een nieuw begin worden, althans een opening daarnaartoe, inkeer nu Hij komt? Advent! Misschien zijn de drie woorden van het opschrift goede kleuren voor het palet van Advent.

Theoloog en kerkvader Augustinus beschrijft drie verschillende vormen van spirituele tijden: die te maken hebben met (1) werk, (2) bezinning en (3) herstel. Daaruit volgt dat de spirituele tijden gestalte krijgen in onze omgang met de ander, met God, en met onszelf. De tijd die Augustinus daarvoor uittrekt noemt hij de ‘kostbare druppels van het moment’.

Met de doop van Johannes als uitgangspunt kijkt Gerard van Broekhuizen naar de betekenis en ontwikkeling van de doop door de geschiedenis heen.

De titel van deze bijdrage, ‘Jeremia in de put’, kent drie opzichten: ten eerste omdat hij een uiterst pijnlijke boodschap moet brengen waar hij zelf geestelijk onder lijdt, ten tweede omdat hem psychisch en fysiek geweld wordt aangedaan door afwijzing en doodsdreiging, en ten derde omdat hij deelt in het onvoorstelbare trauma van Juda’s ondergang, met de nog verdere afbraak daarna.

Op dit boek zat ik – en velen met mij – te wachten. Hoe gaat het, na het schrijven van zijn trilogie, verder met Dekker als denker, herder en wekker? Dekker pakt een fundamenteel sleutelwoord op uit de Bijbel en uit de gereformeerde traditie, namelijk ‘bekering’. Hij ligt er wakker van dat deze kernnotie veel te vaak afwezig is in de prediking en het missionaire werk. En daar bekering een hoofdpijler is waar ons kerkenwerk op steunt, staat niet alleen de kerk op instorten maar ook de samenleving. Het gaat immers bij bekering tegelijk om vernieuwing van ons hart, onze manier van denken én om onze daden, onze leefstijl.