De Tien Geboden, of Tien Woorden, zijn gesproken door God op de berg Horeb. Volgens de Mechilta de-rabbi Ishmael, één van de oudste werken van de midrasj, heeft Israël de Tora, de wet van Mozes, ontvangen in de woestijn en niet in het Beloofde Land, omdat er anders onenigheid zou ontstaan onder de stammen. Dan zou de ene stam zeggen: De Tora is gegeven in mijn gebied, en een andere: Nee, dat was in mijn gebied. Daarom is de Tora in de woestijn gegeven, in het openbaar, in gebied dat van niemand is (Mechilta Bachodesh, hoofdstuk 5, 92-98).

Wie niet oprecht is kwijnt weg, maar de rechtvaardige zal leven door zijn trouw’.
Habakuk 2:4
Schriftlezing: Habakuk 1 en Habakuk 2:1-4Thema: God is mijn kracht
Zie ook

Preekschets Habakuk 3:17-19

Kindermoment bij Habakuk 2: God is mijn kracht

Kindermoment bij Hakakuk 3: God is bij mij, wat er ook gebeurt

Het eigene van de zondag
Toen Jezus naar de hemel ging […]

Wat me trof in dit ‘missionaire intermezzo’ is, dat de gemeente door het geloof betrokken is bij het missionaire werk van de Vader en de Zoon. Dat verhindert de preek te laten opgaan in missionaire vuistregels of een vermoeiende ‘oproep’. Het zorgt voor een heilige vanzelfsprekendheid: de gemeente kan niet anders! Voor een grote ontspannenheid: […]

Indrukwekkend blijft op Goede Vrijdag stil te staan bij Jezus’ lijden en meteen hoe weinig wij verschillen van de omstanders bij het kruis waaraan Jezus leed. Wij verschillen weinig in ons uiteenlopend omgaan met lijden in ons leven, bij anderen of onszelf. Deze preekschets van Raymond Hausoul helpt het inleven dichtbij onszelf te brengen.

Als mijn grootmoeder van moederszijde, Zwaantje Carrière-Rinses, bij ons logeerde, luisterde ik samen met haar naar de meditaties van Van Ruler voor de AVRO-microfoon. Dikwijls wanneer ik zijn teksten lees, besef ik weer een geloofsverbondenheid met haar. Die band kan ik niet verbreken.

Gedachten bij de voorbereiding van Kerstpreken
“Kerst lukt bij Albert Heijn” zo las ik vorig jaar in de supermarkt toen ik daar mismoedig mijn lijstje kerstboodschappen afwerkte. Mismoedig, omdat de preken voor kerst maar niet wilden lukken. Deze slogan plaatste het kerstfeest zorgvuldig en pseudo-pastoraal in de sfeer van maakbaarheid (‘Toe maar, je kunt het’). En […]

De tijd tussen Pinksteren en Advent is de tweede periode van de tijd door het jaar. De liturgische kleur is groen, een kleur die zowel hoop als verwachting uitdrukt. In deze periode wordt de kerk erbij bepaald, dat wij leven tussen de uitstorting van de Heilige Geest en de wederkomst van de Heer.

Op je tachtigste een nieuwe carrière beginnen, dat gebeurt zelden. Soms is er een politicus die toch nog één keer probeert die belangrijke positie te krijgen. Maar voor de meesten is het dan mooi geweest. Mozes daarentegen begint juist op z’n tachtigste met een heel nieuwe uitdaging. Hij was herder en wordt voorganger. Maar van harte gaat dat niet.

Farao’s hart, daar draait het om. Het wordt maar liefst twintig keer genoemd in de verhalen over de tien plagen. Bij de zevende wordt dit hart direct doelwit. ‘Ik (zal) al Mijn plagen in uw hart zenden’, luidt de Statenvertaling van Exodus 9:14.

Het is altijd weer een uitdaging om de vreugdevolle tijding van Kerst te verkondigen vanuit het Johannesevangelie. Hier horen we immers geen geboorteverhaal met alle vertedering die daarbij hoort. In het Johannesevangelie gaat het om een woord (Gr.: logos; Hebr.: dabar) dat werkelijkheid (vlees) wordt en daardoor de duisternis van deze wereld verlicht. Ons theologen ligt dan het woord ‘incarnatie’ in de mond bestorven, maar wat bedoelen we ermee?