Zoals bijna elke zondag zat ik in de grote diakenbank, tussen mijn vader en Elly. Ik probeerde naar dominee Zwart te luisteren maar begreep er niet veel van. Ik hoorde ook niet alles, in de grote ruimte gingen nogal wat woorden verloren. In een baan zonlicht voor de preekstoel zag ik kleine spettertjes sproeien. Van het hoge voorhoofd van dominee Zwart gutste het zweet dat hij met een grote zakdoek voortdurend te lijf ging.