13e dag van de Veertigdagentijd, met Tom Mikkers
Redactie Theologie.nl
‘Gelukkig wie hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden’
Idealiter liggen de wereld en het ik in elkaars verlengde. Als er iets schadelijk is zowel voor de wereld als voor het individu, dan is het om deze twee tegen elkaar uit te spelen. Kerken als hoeders van de christelijke traditie hebben in onze tijd waarin religie verwordt tot de de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie de moeilijke taak om mensen zowel te begeleiden in hun persoonlijke ontwikkeling als deze ontwikkeling in een groter kader te plaatsen. Dit vanuit de christelijke boodschap waarin thema’s als een gezond gevoel van eigenwaarde en rechtvaardigheid elkaar verdragen.
Het is helaas het geval dat de oude godsdienst zich eenzijdig richtte op de wereld met als consequentie dat aandacht voor het ik daaraan onderschikt gemaakt werd. De kerken isoleerden maatschappelijke thema’s van onderwerpen die te maken hadden met persoonlijke ontwikkeling. En persoonlijke groei had al snel het etiquet ‘niet-geengageerd dus ego-centrisch’. Er ontstond een gat in de markt dat veelal werd opgevuld door vormen van egospiritualiteit die gemakkelijk leidden tot gefixeerde zelfbeelden en opgeklopte ego’s waar de wereld weinig aan had en heeft.
Het is aan de kerken nu om modellen van persoonlijke ontwikkeling aan te bieden die niet het kleine ik bestendigen maar mensen ruimte en richting geven om hun eigen individuele bestemming te leren herkennen. Wie daarvan weet heeft kan zijn of haar taak in de samenleving herkennen en de ander dichtbij en veraf beter van dienst zijn. Tegelijkertijd dienen de kerken niet weer in de valkuil van de eenzijdigheid terecht te komen. Als we de individuele ziel op de levensbeschouwelijk agenda zetten dan moeten we de wereld niet vergeten zoals we decennialang het individu hebben laten verkommeren. Als we de grote onderwerpen van de wereld verwaarlozen, geven we daarmee ruimte aan de ideologen van de samenleving der onverschilligen waarin de term ‘verantwoordelijkheid’ een eufemisme is voor het recht van de sterkste. Gelukkig zij die hongeren naar gerechtigheid is een oproep om juist in onze tijd en omstandigheden waarin het individu grenzeloos veel macht heeft gekregen – en ‘daar heb ik recht op’ een relevante oneliner is geworden – oog te blijven houden voor wat zich buiten onze eigen kring van mededogen afspeelt… en ons daarover te blijven ontfermen.
Van Tom Mikkers verscheen het boek Religiestress. Hoe je te bevrijden van deze eigentijdse kwelgeest. Ook was Mikkers initiatiefnemer van de cd LICHT van Coot van Doesburgh en Karin Bloemen.
13e dag van de Veertigdagentijd, met Tom Mikkers
‘Gelukkig wie hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden’ Idealiter liggen de wereld en het ik in elkaars verlengde. Als er iets schadelijk is zowel voor de wereld als voor het individu, dan is het om deze twee tegen elkaar uit te spelen. Kerken als hoeders van de christelijke traditie hebben […]

