Dag 11 – Wat U2 met advent heeft te maken

Dit jaar was het honderd jaar geleden dat de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Het symbool van de vele gesneuvelden uit die oorlog is de klaproos geworden. Dit naar aanleiding van het gedicht over deze oorlog In Flanders Field: ‘In Flanders fields the poppies blow/Between the crosses, row on row’. In november draagt rond Remembrance Day vrijwel elke Brit een klaproos op zijn revers. En dit jaar stonden er rond de Westminster Abbey bijna 900.000 porseleinen klaprozen als eerbetoon aan de evenzovele gesneuvelden uit die oorlog. Klaprozen zijn pioniersbloemen die het op pas omgewoelde grond juist goed doen en op de slagvelden van Vlaanderen weer als eersten opkwamen. Daarmee zijn ze ook een symbool van veerkracht en hoop geworden. Een aantal jaren geleden maakte U2 een liedje, naar eigen zeggen naar aanleiding van het verhaal van een in Afghanistan gesneuvelde soldaat. Ook in dat liedje schiet opeens weer een klaproos, een poppy, op. Zoals ik het lees gaat het liedje over de tragiek van een soldaat die misschien wel met veel idealisme iets goeds wilde doen in een ver land, maar kennelijk door (een aantal van) de inwoners niet werd geaccepteerd en zelfs gedood. Een van de coupletten van dit liedje luidt:

Now this dry ground it bears no fruit at all

Only poppies laugh under the crescent moon

The road refuses strangers

The land the seeds we sow

Where might we find the lamb as white as snow.

 
De droge bodem van Afghanistan draagt geen vrucht, alleen klaprozen lachen onder de halve maan (verwijzing naar de islam?) De weg weigert vreemdelingen op te nemen zoals de bodem weigert het zaad te ontvangen dat we zaaien. Kortom: alle inspanningen lijken vruchteloos te blijven op deze barre grond. De enige hoop voor een wereld die het maar niet lukt vrede te stichten, wordt in dit liedje verwacht van ‘het lam, wit als sneeuw’.
Het bijzondere is dat U2 voor dit liedje een oude kerkelijke melodie gebruikt, namelijk ‘O kom, o kom, Immanuël’, het lied waarin men aan de hand van de zeven titels voor de messias aftelt tot aan kerst. Het lied waarin de herder wordt gesmeekt de boze leeuw van de tirannie te verslaan.
Ik kan het lied van U2 bijna niet met droge ogen horen. Het is voor mij advent in optima forma: vanuit alle ellende uitzien naar een lam, wit als sneeuw. Naar een (klap)roos die ontluikt uit de slagvelden van Vlaanderen of uit de woestijn van Afghanistan of uit welke barre wintergrond van ons bestaan dan ook.
 
We zijn benieuwd naar uw tips. Reageer nu via Facebook.
 
Geschreven door: Aarnoud van der Deijl, redacteur van Woord en Dienst, predikantoecumenische gemeente Hoofddorp.
 
 
 

Dag 11 – Wat U2 met advent heeft te maken

Dit jaar was het honderd jaar geleden dat de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Het symbool van de vele gesneuvelden uit die oorlog is de klaproos geworden. Dit naar aanleiding van het gedicht over deze oorlog In Flanders Field: ‘In Flanders fields the poppies blow/Between the crosses, row on row’. In november draagt rond Remembrance Day vrijwel […]