De banpaal

In het boek Waar ik je zoek verteld Werner Pieterse de eeuwenoude Bijbelverhalen opnieuw. Deze blog is naar aanleiding van het verhaal van Jozua. 
Op een paar meter van mijn huis staat een banpaal. Een naald op een sokkel. Opgericht in 1623 om een grens te stellen. Criminelen moesten op veilige afstand van de gegoede burgerij in de stad blijven en werden dus veroordeeld tot ballingschap in het  veen aan de Amstel. In de van muggen vergeven moerassen was plek genoeg voor hen waar de hoofdstad vanaf wilde.

Nu van het moeras niet meer rest dan wat heemparken is de banpaal een leuk monument uit een voorbije tijd. In de lommerrijke buurten rondom de paal wonen nu de gelukkigste bewoners van het land. Hier heerst de rust orde en regelmaat die in de stad soms zo ver weg is. Wij hebben hier niets te klagen, behalve misschien wat vliegtuiglawaai op zonnige dagen en een tekort aan stekkerpalen voor onze auto’s. En, natuurlijk! De regels: teveel voor onszelf en te weinig voor anderen.
Groot was de schok toen meer dan 50 mensen de banpaal passeerden en zich in een jarenlang leegstaand kantoorpand vestigden. Dit willen we niet! Blijf daar! riepen we nog, maar het was al te laat, want ze waren er al. ‘We are here’ riepen ze – maar dat was wel duidelijk.
Wat volgde was te voorspellen: het gemeentebestuur riep iets over het gevaar voor de openbare orde, de eigenaar van het gebouw wilde aangifte doen, vrijwilligers spanden zich in met voedselpakketten, sociale media vulden zich met de gebruikelijk minder genuanceerde opvattingen, overal klonken oude refreinen: ‘onze kinderen hebben toch ook geen huis’ dus… ‘waarom kunnen ze niet terug…’ etc.
We are here... de tekst blijft briljant in haar eenvoud. Ze is veel krachtiger dan ieder ander spandoek. Omdat ze niet iets vraagt, eist of wil, maar een onomstotelijk feit verwoordt. Ik ben er – en ik zal er zijn. Ieder die dat ontkent, leeft in een droom. Ons maakbare leven achter de banpalen is zo gericht geraakt op perfectionering dat we zijn vergeten dat er ook nog een ander leven is. Een keerzijde die zich zonder te zijn uitgenodigd aandient. Zoals een groep mensen die niet in het systeem passen, die minder geluk in het leven hebben, die in een God geloven die we niet kennen, mensen die een zee over te steken, hoe verantwoord en idioot dat ook moge zijn. We kunnen er van alles van vinden, maar die mensen zijn er en zullen er altijd zijn en doen een beroep op ons.
Een appel op ons vermogen om buiten de grenzen van ons dorp te kijken en in de ogen te zien wat we niet willen zien, wat we niet begrijpen, wat ons bang maakt, misschien. Want de keerzijde van al onze zekerheid zo present, zo dichtbij in ons groene dorp, maakt ons bang. Zo bang dat we de hekken sluiten en de banpalen in ere herstellen. Om bang te blijven geloven in de droom van het veilige aangeharkte dorp vol brave burgers dat er nooit was en nooit zijn zal.
n.a.v. Waar ik je zoek / Werner Pieterse / Uitgeverij Kok / als paperback en als e-book

Andere actuele theologische boeken

[huge_it_portfolio id=”24″]

De banpaal

In het boek Waar ik je zoek verteld Werner Pieterse de eeuwenoude Bijbelverhalen opnieuw. Deze blog is naar aanleiding van het verhaal van Jozua.  Op een paar meter van mijn huis staat een banpaal. Een naald op een sokkel. Opgericht in 1623 om een grens te stellen. Criminelen moesten op veilige afstand van de gegoede burgerij in […]