Een stukje pastoraal werk van zo'n dertig jaar geleden

Redactie Theologie.nl

Godsdienstvrijheid Een stukje van mijn pastorale werk van zo een dertig jaar geleden. Na het verschijnen van het rapport Deetman, deze, week, toch maar eens op papier gezet.
Haar verhaal…
De vrouw was al op leeftijd, nu bijna dertig geleden.
Zij zat tegenover mijn bureau. Haar handen lagen gevouwen op haar schoot. Ik weet nog dat zij een geruite rok droeg. Zij was een Joodse vrouw maar was als kind door omstandigheden binnen een rooms-katholiek milieu terecht gekomen. Zij vertelde mij haar verhaal. Een afschuwelijk verhaal.
Het was het verhaal van de mishandeling van een kind binnen het gezin. Tijdens dat eerste gesprek viel inderdaad alleen maar het woord mishandeling. Mishandeld door een broer. Mishandeld door een vader.
De vrouw kwam enkele weken later terug. In de gesprekken die toen volgden kwam naast de mishandeling uit haar jeugd nog meer ter sprake. Naast mishandeling was er ook misbruik. En dan niet alleen in het gezin maar ook daar buiten. Het gezin moest plaats maken voor het internaat. Onder hoede van de geestelijkheid zou zijn in een veilige leefomgeving verder mogen opgroeien. De harde waarheid was anders. Wat haar eerst thuis was aangedaan kreeg een vervolg in het internaat.
Voor altijd beschadigd, gehavend, geschonden en vernederd probeert zij voor zich zelf een toekomst te vinden. Dat lukt. Zij slaagt voor haar studie. Zij krijgt een baan. Zij beklimt de maatschappelijke ladder.
Weer zit zij tegenover mij. Haar handen liggen net als toen gevouwen op haar geruite rok. Of ik met haar mee wil gaan. Naar de Deken, naar de Bisschop, naar de Kardinaal. Zij wil, nee, zij moet haar verhaal vertellen. De heren prelaten zullen naar haar verhaal moeten luisteren. “Alstublieft, rabbijn van de Kamp, wilt u dat voor mij doen”.
We krijgen een afspraak met de Deken. Deze luistert. Hij luistert, maar stelt geen vragen. “ Ik adviseer u met de bisschop te gaan praten”.
We bellen aan op de Nieuwe gracht 80 in Haarlem. Wij zitten tegenover de bisschop. “Nee, met dit verhaal kunnen wij weinig doen. Het is tenslotte ook een kwestie van bewijsvoering”.
Wij staan op de stoep van het Aartsbisschoppelijk Paleis aan de Maliebaan in Utrecht. Ook de kardinaal is bereid naar het verhaal te luisteren. Hij schudt zijn hoofd. Is dit uit ongeloof? “De mens moet vergeven. En als dat heel moeilijk blijkt dan is er het gebed… “ .
“Kan de kerk hier dan geen uitspraak over doen? Ik was echt niet de enige”! “Wij zullen die vraag bij de Heilige Stoel neer moeten leggen”. Enkele minuten later lopen wij zwijgend in Utrecht langs de gracht.
Bijna dertig jaren zijn voorbij. Het ging goed met de vrouw. Tot een aantal jaren geleden. Haar verhaal deelde zij met niemand. Haar thuis was verdwenen. De kerk zweeg. Zij bleef alleen achter met haar verhaal.
Deze week stond het in de krant. Niet alleen haar verhaal. Nee, het verhaal van enkele tienduizenden meisjes in ons land…
—
Van rabbijn Lody B. van de Kamp verscheen bij Boekencentrum Uitgevers een aantal romans en een dagboek. Klik hier voor het overzicht van al zijn uitgaven.