Willem Barnard dichtte ooit over de Westerkerk in Amsterdam, als ‘een plek in het bos van de binnenstad als een licht punt.’ Kon Barnard bevroeden dat zijn wens voor de Wester uit zou komen, maar ook dat het een klus van formaat zou zijn om die ‘lichte plek’ open te houden?
We hebben de neiging om te tellen in de kerk. Tellen is fijn: je hebt een objectief resultaat en je kunt vergelijken. Scoor ik meer dan een ander? Was het vroeger beter of slechter? Beleidsmakers zijn vaak dol op tellen. Kwantitatieve gegevens maken evalueren ogenschijnlijk eenvoudig en het is ook makkelijk om inkomsten en uitgaven verantwoord op elkaar af te stellen. Heel begrijpelijk dus, maar het gaat mis als kwaliteit op de tweede plaats wordt gezet en zelfs uit het zicht raakt.
Een kerk kan als baken in de stad staan. Zo bijvoorbeeld ook de Westerkerk in Amsterdam. Hoe geef je als kerk je aanwezigheid in de stad vorm? En hoe verhoud je je tot de mensen die op je pad komen? Mensen uit buiten- en binnenland, van buiten en binnen de stad en buurt, mensen die de kerk als heilige plaats ervaren en mensen die de kerk zien als museaal gebouw. In drie blogs doet Cristina Pumplun een aanzet voor kerk-zijn in de stad.
