In mijn laatste blog deze zomer voor theologie.nl over sporen van God in de populaire cultuur kan ik niet anders dan teruggrijpen op mijn voorliefde voor de ongepolijste zendeling Elvis Presley. Uit zijn swingende gospel ‘So High’ haal ik oude lofprijzing.

Als je mijn vorige columns hebt gelezen weet je dat ik sporen van God ervaar in het leven en de muziek van Elvis en in de Nederlandse rapcultuur. Ik ga nog een stapje verder: God ligt op straat. Ik wil dat ook graag. Er bestaat geen scheiding tussen christelijke cultuur en wereldse cultuur. Ik ken het adagium ‘wel ín de wereld, niet ván de wereld,’ maar ik ben het er niet mee eens. Ik wil óók van de wereld zijn.

Ik mag met je op zoek gaan naar sporen van God in de populaire cultuur. Die denk ik te zien. Wellicht sluit ik daarmee aan bij mijn voorouders, volgelingen van Abraham Kuyper met zijn ‘Gemeene Gratie’. Ik zie de drie dikke pillen nog in de boekenkast van mijn vader staan. Vrij vertaald is het de gedachte van algemene genade: dat er ook buiten Bijbel, kerk en Openbaring goede dingen te vinden zijn.

Ben ik een theoloog? Ja, ik studeerde theologie aan de VU, zelfs wel 10 jaar… Ik studeerde af bij professor Anton Wessels op de wisselwerking tussen evangelie en cultuur. Maakt mij dat een theoloog? Aan u om dat te beoordelen. Ik schrijf vanuit mijn omarming van de populaire cultuur en ben op zoek naar de sporen van God daarin – en wordt aangeduid als de ‘Elvis-dominee’.

Maandag, Theologenblog-dag. Deze week opent Fred Omvlee de week met een laatste reflectie op sporen van God in populaire cultuur. Natuurlijk kan Elvis niet ontbreken, maar ditmaal passeert ook Nick Cave de revue.Fred Omvlee“Ik stel me open voor oprechte levensverhalen en geloofservaringen van mensen die normaliter niet in de kerk komen.” Sporen van God in populaire cultuur […]