Gebed heeft niet altijd woorden nodig. Het ontvouwt zich ook in de stilte van je hart. Dat vraagt oefening, die veel oplevert: je gaat beter luisteren en raakt verbonden met wat er om je heen is.

Ademloos kijken naar een zonsondergang. Na een lange klim op de top van een berg staan en overweldigd worden door het uitzicht. De vertedering bij een pasgeboren zuigeling. We kennen allemaal momenten die ons stil maken. Stil van verwondering, van vreugde, van leven. Achteraf kun je er wel over vertellen, maar je woorden schieten tekort – die zijn niet meer dan een schaduw van wat je op dat moment geschonken wordt.

Hoe lees je als je leest? Bijvoorbeeld een stukje uit de Bijbel, of een andere spirituele tekst? Mijn kennismaking met Lectio Divina leerde me hoeveel verschil dat uitmaakt. Lectio Divina wordt al vijftienhonderd jaar beoefend in contemplatieve kloosters. Lezen is daar vanouds een vast onderdeel van het dagprogramma van de kloosterlingen, naast de gezamenlijke getijdengebeden en het werk. Het hele dagprogramma, ingebed in stilte, is erop gericht de kloosterling te helpen in zijn of haar weg met God, een weg van omvorming.

Eens in de twee weken komt de groep bij elkaar in een zaaltje bij de kerk. De stoelen staan in een kring, in het midden brandt een kaars. Het is stil. Roerloos zitten de aanwezigen, de ogen gesloten of gericht op het vlammetje. Zou je de deelnemers vragen naar hun ervaringen in de meditatiegroep, dan kun je twee verschillende soorten antwoorden verwachten. Aan de ene kant vertellen ze hoe moeilijk het is om stil te zijn bij hun eigen innerlijke onrust, aan de andere kant hoe heilzaam en betekenisvol meditatie voor hen is. Wat is meditatie eigenlijk?