Het verhaal van de wijze en dwaze maagden is in het eschatologisch lamplicht vaak de spreekwoordelijke olie op het vuur van eindtijdgesprekken. Is de wijze maagd degene die blijft wachten op haar Bruidegom of juist die allang weer geniet van de goddelijke rust? Is de dwaze maagd degene die gestopt is met geloven of zij die blijft geloven in Bruiloft-voorspellingen die keer op keer onwaar blijken te zijn? Wat is de juiste eschatologie en wat moet je daar als 21e-eeuwse gelovige mee?

Daniël en de leeuwenkuil, de vrienden in de vuuroven, het schrijven op de muur. Beelden, beesten en wereldrijken. Het boek Daniël verhaalt gebeurtenissen en gaat halverwege over op vergezichten en profetieën die mensen duizenden jaren geboeid en geïnterpreteerd hebben. Het boek houdt de gemoederen ook nu nog bezig en wordt veel gebruikt om gebeurtenissen in onze tijd te duiden. Maar, waar komt het boek vandaan en hoe werden deze geschriften gebruikt in de tijd van Jezus?

Al sinds het begin van haar bestaan flirt de mensheid met haar einde en met het einde van de wereld. In tijden van rampen – en ook in de huidige pandemie – zien we het flirten voor vele gelovigen en niet-gelovigen een structurele relatie worden die niet snel meer zal worden losgelaten. Wat zien we terug van ‘het einde van de wereld’ in de theologie? En welke plek neemt de eindtijd in, in christelijk geloof?