Van de Beek – Ego

Een cultuuranalyse van het ik

Zelden lees je een boek met nieuwsgierigheid uit als het bedoeld is als een pak slaag. Wat dat is het: een kritische confrontatie met jezelf.

Ik leef nu en volgens de geldende maatschappelijke patronen. Ook als gelovige anno. In de hoofdstukken 1 – 8 schetst de auteur ontwikkeling van de westerse samenleving met als sleutel de quote van Descartes: ‘Ik denk, dus ik ben’. Dat principe is inmiddels geëvolueerd naar: ‘Ik ben, dus ik ben’. Confronterend en soms ongenuanceerd. Maar wel verhelderend.

Vanaf hoofdstuk 9 is het de theoloog/predikant/gelovige die het woord/Woord neemt en volgens het principe ‘Ik ben die Ik ben’. Let op het verschil (wisseling van hoofdletters!). Deze aanzegging van Godswege verschuift de accenten. Sterk is dat dat bij zo’n beroep op orthodoxie en dus ook op conservatieve waarden en normen de auteur openlijk aangeeft (op pagina 176) dat het vervangen van modern liberale waarden door conservatieve waarden niet helpt om het oordeel van de HEER te ontgaan.

Het gaat erom of de HEER gediend wordt, die het recht der armen gelden doet. Dat kunnen de Forum-geneigde christenen in hun zak steken. Verrassend is wat de auteur op pagina 204 e.v. schrijft over de eenzijdigheid van de westerse verlossingsopvatting (van verzoening door voldoening).

Hij pleit sterk voor de (naar zijn oordeel) meer oorspronkelijke invulling, namelijk van in Christus zijn, geduid als de participatie. Daarbij hoort een andere taal (niet betalen, maar zijn in God) en een andere levenshouding. Hier wordt een weg geboden, die je getroost mag gaan. De boodschap is stevig, maar fundamenteel.

Van de Beek – Ego

Zelden lees je een boek met nieuwsgierigheid uit als het bedoeld is als een pak slaag. Wat dat is het: een kritische confrontatie met jezelf.