Behalve met de pandemie van COVID-19 hebben we te maken met een epidemie van burn-out. Om daar iets tegen te doen, wordt veelvuldig geroepen dat zingeving van belang is. Maar hoe kun je nu je leven zingeven, als je geen zin in je leven ervaart? Mensen met burn-out geloven het niet eens als anderen zeggen dat je leven zin heeft. Erik Borgman gaat enkele achterliggende oorzaken na en denkt na over de rol van kerk en godsdienst.

Toen mijn boek Oefenruimte verscheen in 2013, gaf ik een exemplaar aan een tante. Met haar had ik vaak gesprekken over kerk en geloof. Een van de paragraaftitels in het boek was de vraag die ook boven deze column staat. Zodra ze deze vraag zag in de inhoudsopgave, had het boek voor haar afgedaan. Tucht was een woord dat haar terugbracht naar de onbarmhartige kerk van vroeger en daar wilde ze niets meer mee te maken hebben. Ik weet niet of ze het boek ooit nog gelezen heeft.

Als het gaat over kerk en corona, komt een aantal thema’s steeds voorbij: hoeveel kerkgangers toegelaten kunnen worden, of er gezongen mag worden, wie de regels uitvaardigt. Daarnaast zijn er theologische beschouwingen over de betekenis van de coronapandemie, bijvoorbeeld van Tom Wright. Een vraag die wat mij betreft te weinig aan bod komt, is: wat gaat corona betekenen voor de oecumene? Het is wel duidelijk dat ‘kerkgangers’ via hun laptops veel kerkelijk shopgedrag laten zien. […]

Op eerste Kerstdag 2020 kon je niet alleen een kerkdienst vanuit je huiskamer op een scherm volgen. Filmstudio Pixar lanceerde ook de animatiefilm Soul op de streamingdienst van Disney.
In het indrukwekkende Soul verkent het team van makers aan de hand van een verhaallijn over Joe Gardner, een Afro-Amerikaanse muziekleraar die leeft voor jazzmuziek, wat transcendente […]

Ook vlak voor de coronacrisis vond ik dat de vraag naar goed leven weer op tafel moet komen. In de samenleving, maar ook in mijn eigen bestaan. Anders dan veel anderen in onze samenleving werd Ik er niet ziek van, maar ik ervoer veel verbanden waarin ik functioneerde eerder als een last dan als een steun. Ik voelde mij behandeld als een radertje in de grote, anonieme machine die de samenleving klaarblijkelijk was geworden en ik behandelde mijzelf zo. Ik voelde mij geprest tot manieren van denken en doen die haaks stonden op alles waarin ik geloofde. Ik waardeerde ontwikkelingen anders aan dan dat naar mijn gevoel in mijn omgeving als vanzelfsprekend gold.