Ergens in de Bijbel staat een verhaal van dorstige mensen die sloten graven. In een woestijn, welteverstaan. Zij graven in opdracht van een profeet met de naam Elisa. Hij heeft namelijk beloofd dat er water zal komen. En dus gaan ze graven. Er staat niet bij dat ze enthousiast zijn. Sommigen voelen zich misschien voor gek staan en anderen steken alleen voor de vorm hun schep in de grond. Maar blijkbaar zijn er toch genoeg die hun best hebben gedaan, want – zo vertelt het verhaal – de volgende ochtend stroomt er water vanaf de bergen naar beneden en in minder dan geen tijd staan alle sloten vol water (2 Koningen 3:15-20).

Op 1 december 2023 sprak Stefan Paas op de Vrije Universiteit Amsterdam over zijn boek ‘Vrede op aarde’. Zijn boek komt op vanuit de vruchtbare bodem van twee theologische ontwikkelingen die allebei grote impact hebben gehad op zijn vakgebied, de missiologie.

Die preek over ‘The Great Reset’ aan de hand van Openbaring 13 hield me deze week bezig. Kun je überhaupt iets zinnigs zeggen over dat visioen van twee ‘beesten’ die opkomen uit de zee en de aarde?

In het christendom gaat het over goed nieuws, ‘evangelie’. Dit goede nieuws is, kort en goed, dat er heil is voor ons. Wat dit heil precies inhoudt, hoe het tot stand komt, hoe we het ontvangen – daarover zijn christenen het zelden eens. Evenmin zijn zij het eens over de vraag of ‘heil’ het beste woord is om nieuwtestamentische begrippen als soteria te vertalen – al was het maar omdat ‘heil’ nauwelijks nog voorkomt in het moderne Nederlands. Sommigen zoeken het daarom in academische abstracties als ‘een transformerende verhouding tot transcendentie’.[1]

Toen ik eind jaren tachtig op de jeugdvereniging zat van de Christelijke Gereformeerde Pniëlkerk in Veenendaal, werd daar het Jongeren Evangelisatie Project gestart (JEP). Dat hield in dat kerkelijk actieve jongeren werden ingeschakeld om op bezoek te gaan bij jongeren die nog wel op de ledenlijst stonden, maar die nooit meer in de kerk kwamen. […]

Als je ergens van houdt, weet je er meestal veel van. Je ziet er veel in. Andersom werkt het vaak ook: hoe meer je ervan weet en ziet, hoe meer je ervan gaat houden. Psalm 104 is volgens mij geschreven door iemand die veel van de natuur hield. Iemand die er meer in zag dan […]

Tijdens een lezing kreeg ik onlangs de vraag waarom ik ooit ‘voor mezelf begonnen’ was. De vraag sloeg op mijn activiteit in Via Nova, een Amsterdamse kerk die in 2006 is opgericht vanuit de Christelijke Gereformeerde Kerken. De vraagsteller voegde eraan toe dat dit stichten van nieuwe gemeenten op een plek waar al zoveel kerken waren hem irriteerde. Is het niet veroordelend naar andere kerken, die blijkbaar niet goed genoeg zijn? Is het niet arrogant? Kies je niet de gemakkelijkste weg door het niet te willen uithouden met een oude kerk waarin je niet zomaar opnieuw kunt beginnen?

Stefan Paas sloot met de woorden in dit artikel de Nacht van de Theologie 2018 af, de Nacht waarin hij werd benoemd tot Theoloog des Vaderlands. Hij volgt de vrijzinnige predikant en ri­tu­e­len­be­ge­lei­der Claartje Kruijff op.

Waar is de missionaire praktijk? Ooit was ‘de missionaire praktijk’ een duidelijk afgebakend werkveld, waartoe theologen zich geroepen konden voelen en waarheen zij – na een specifieke training en een serie inentingen – konden worden ‘uitgezonden’. Op gezette tijden keerden zij terug naar het thuisfront met een pakket dia’s, waarmee zendende gemeenten en vriendenkringen werden […]