‘Volhardt trouw in het gebed.’ Deze korte zin schoot mij in gedachten bij de vraag iets te schrijven over het ritme van de tijd en hoe dat ritme te bewaren in tijden waarin je hele gewone doen overhoop wordt gehaald door coronamaatregelen. ‘Volhardt trouw in het gebed.’ Zoals zo vaak is gebed een wapen.
In haar column in het dagblad Trouw van 21 mei brak de filosofe en publiciste Welmoed Vlieger een lans voor innerlijkheid. Innerlijkheid, zo schreef ze, is dat wat we nodig hebben om ons te weer te stellen tegen de (on)zin van sociale media, zoals facebook en twitter. Via deze media worden heel wat gegevens over jezelf vastgelegd en door je surfgedrag ook blootgelegd. Eens gemaakte fouten of onbezonnen acties lijken daar voor de eeuwigheid vastgelegd en wat dat betreft lijkt God barmhartiger dan facebook.
In onze christelijke traditie kennen we verschillende rijtjes om onze gedachten over onze relatie met God te ordenen. Zo’n optelsom als geheugensteun zijn de zeven werken van barmhartigheid: de hongerigen te eten geven, de dorstigen te drinken geven, de naakten kleden, de vreemdelingen onderdak bieden, de zieken bezoeken, de gevangenen bezoeken en de doden begraven. […]
