Alleen de verstilde geest kan ontvankelijk worden voor de stille, heilige Stem. Een inleiding over ‘verstilling en innerlijke stilte, door de eeuwen heen’.

Saskia Leene heeft in haar Theologisch drieluik,meditatie heel nabij gebracht. Doordat ze haar insteek nam bij de praktijkervaringen van mensen in een meditatiegroep konden lezers zich een goed beeld vormen van hoe mediteren in zijn werk gaat en wat het met je doet. Ze heeft zich gelukkig ook onthouden van ronkende propaganda of absolute uitspraken. Meditatie is goed en heilzaam, maar het is niet de enige weg en het is ook geen methode om heel snel happy te worden.

Uit de dagboeken en brieven van Etty Hillesum komen deze drie thema’s aan de orde: de moeilijke maar volgehouden zoektocht naar zichzelf, het ervaren van God in jezelf en de volkomen toewijding aan medemensen. Haar geschriften inspireren veel lezers.

Thomas Merton kende de spanning tussen spreken en zwijgen. In het klooster waar stilzwijgen de regel was, ervoer hij de druk van de non-verbale communicatie. Zijn boeken riepen zoveel respons op dat hij dit als een bedreiging ervoer voor zijn stille leven. Op den duur voelde hij zich echter geroepen om zich uit te spreken over maatschappelijke kwesties. Pas in de stilte van de bossen voelde hij hoe vruchtbaar de paradox is van zwijgen en spreken.

Het zou mooi zijn om met deze handreiking te werken op een plek in de natuur, waar bomen en vogels zijn en misschien zelfs kikkers. Word dan eerst een tijdje stil en luister naar de geluiden die je hoort en kijk om je heen. Lees dan eens de volgende drie teksten. Trees van Montfoort noemt […]

Niet altijd speelde de einder ofwel horizon een rol in de landschapskunst. In de middeleeuwse kunst is het landschap van ondergeschikt belang en vormt het eerder het decor voor een beeld van een heilige of een sacrale gebeurtenis. Pas bij de overgang naar een meer renaissancistische stijl gaan horizon en landschappen een rol spelen. Men […]

“Aan ‘t eind der pelgrimsreize zal voor mijn oog verrijzen uw grote eeuwigheid. O eeuwigheid, gij schone mijn hart wil in u wonen, het vindt geen thuis in deze tijd.” Deze strofe van Gerhard Tersteegen, de laatste van lied 244 uit het Liedboek, werd door Dietrich Bonhoeffer en zijn familie zeer gewaardeerd als verjaardagslied. In 1929 eindigde Bonhoeffer zijn afscheidspreek in Barcelona zelfs met dit ‘lievelingsvers’. In dit artikel onderzoekt Kick Bras wat de overeenkomsten en verschillen zijn tussen Terstee-gen en Bonhoeffer als het gaat om hun visie op en waardering van de eeuwigheid.

Kick bras in gesprek met Johannes Witteveen Johannes Witteveen groeide op binnen de Soefi Beweging. Hij is al van kinds af aan geboeid door de mystieke kijk op de schepping van oprichter Hazrat Inayat Khan. Dit is niet alleen de leidraad in zijn persoonlijk leven, maar was het ook tijdens zijn werk als politicus en […]

Jan van Ruusbroec over de oorsprong van de mens Gerrit Achterberg schreef de woorden uit de kop boven dit artikel in zijn gedicht Deïsme. Treffende woorden die de adeldom van de mens (een plaats van God), maar ook zijn tragiek (voor een tijd) weer-geven. Jan van Ruusbroec (1293-1381) zou het zó niet zeggen. De mens […]