Het is niet altijd eenvoudig om in woorden te vangen hoe je je voelt, waarvoor je bang voor bent, waarop je hoopt. Als we niet weten wat te zeggen, zijn er rituelen die ons helpen om betekenis te vinden en ons te richten op een hogere werkelijkheid.
In de kloosters wordt elke dag besloten met het zingen van Maria’s lofzang, het Magnificat. Hoe voelt het voor een monnik zich bij Maria te voegen? Zijn er niet soms ál te moeilijke situaties, waarin dat niet kán? Hoe zingt zij ons voor en wat geeft zij ons mee…?
We maken in Nederland een revival van het wonder mee. Rond de heiligverklaring van Titus Brandsma is dat woord ineens terug op de publieke agenda. De een ziet erin het bewijs van zijn of haar geloof, de ander een overblijfsel van kerkelijke procedures die uit de tijd zijn omdat we steeds meer rationeel kunnen verklaren. Beide reacties doen afbreuk aan de eigen logica van het wonder en daarmee ook aan wat wij als heilige boost in ons leven kunnen ervaren.
Pasen is de derde keer op een rij anders dan gewoon. De afgelopen twee jaar mochten er amper mensen aanwezig zijn bij de liturgische vieringen. Dit jaar mag dat wel. Maar is het niet ongehoord om een boodschap van blijdschap te brengen wanneer de wereld in brand staat? Het moedigt Mmij als theoloog moedigt dat juist aan om voor de ongehoorde boodschap te gaan. Paastheologie ís ongehoord – laten we er alles aan doen dat te veranderen!
Het is niet gemakkelijk om in tijden van oorlog vast te houden aan heilige principes. Kun je vanuit christelijk perspectief nog wel met goed fatsoen spreken over pacifisme en geweldloosheid? Wordt je niet door de werkelijkheid leugen gestraft? Ondanks alles wil ik als theoloog toch vasthouden aan wat heilig voor mij is: de andere wang en de liefde voor de vijand, al kan je daar best hoofdpijn van krijgen.
Naar aanleiding van het recente onderzoek dat door Nederlandse kranten onder leden en ex-leden van de rooms-katholieke kerk werd gedaan, schreef ik een opiniestuk waar ik veel reacties op kreeg. Mijn pleidooi: Katholiek-zijn kun je alleen maar autonoom. Het staat voor een levenshouding die juist verschil in mening mogelijk maakt. Terecht de vraag: wat bedoel ik met die houding en die autonomie?
Vaak hoor je dat er te weinig aandacht in de publiciteit is voor theologie . Tegelijkertijd is ‘public theology’ een eigen tak van sport aan het worden. Als Theoloog des Vaderlands onderga je dat aan den lijve – letterlijk want je staat ineens als persoon ter beschikking van media en andere fora. Een theologisch zelfexperiment dat een nieuw licht kan werpen op wat het betekent publiek theologisch vragen te stellen.
Mensen die als familieleden, vrienden of collega’s aan elkaar toegewijd zijn, komen soms in een fase waarin het enthousiasme wat minder is. Dan is het zwaar om in het dagelijks […]
De ‘doorgaande viering’ in de Bethelkapel in Den Haag komt niet zomaar uit de lucht vallen. Het klooster kent al eeuwenlang de beweging van het onophoudelijk waken, het openstaan voor God.
