De ‘Stille Week’ was vorige week, politiek gezien, bijzonder luidruchtig. Opinieschrijvers, satiremakers en twitteraars pasten gebeurtenissen uit de evangeliën toe op het politieke gerommel en de formatiecrisis.

De gevierde Amerikaanse schrijfster Marilynne Robinson is een fervent pleitbezorger van de ziel. In zowel haar essaybundels als haar romans is de menselijke ziel belangrijk. Haar fans konden afgelopen najaar hun hart weer ophalen. Er verscheen namelijk een nieuwe roman in de Gilead-serie: Jack. In deze recente pennenvrucht spreken de karakters zelfs nog meer dan in haar eerdere romans over de ziel.

Het leesrooster van de kerk en het leesrooster in de synode zijn op eenzelfde leest geschoeid. Tot die conclusie leidt het jongste boek van Bart Trouwborst. Hij vergelijkt de profetenlezingen van het gemeenschappelijk leesrooster met die van het joodse leesrooster. Een conclusie: ‘Israëlzondag’ (dit jaar op zondag 3 oktober 2021) zou wel meer aandacht mogen krijgen in het christelijke leesrooster.

Iedereen heeft een hekel aan bureaucratie, ook aan de universiteit. Aan universiteiten werken docenten die van onderzoek houden – mensen van de inhoud – die je meestal geen plezier doet met formulieren, bureaucratische verplichtingen en hoepels waar ze doorheen moeten springen. Mede daarom roepen zogenaamde ‘visitaties’ zelden warme gevoelens op.

Vorige week stak een Afghaanse vrouw zichzelf in brand op het Griekse eiland Lesbos. Zij verbleef in het kamp voor asielzoekers op dit eiland dat is aangelegd nadat het roemruchte kamp Moria afbrandde. De Griekse autoriteiten klagen de vrouw aan voor brandstichting. Er moet een boodschap worden afgegeven, zei een woordvoerder. ‘Dit had een grotere brand kunnen veroorzaken.’ Maar de vrouw gaf een boodschap af. De boodschap van haar uitzichtloze ongeluk en het feit dat zij daarmee niet kan leven. Horen wij die boodschap?

Als het gaat over kerk en corona, komt een aantal thema’s steeds voorbij: hoeveel kerkgangers toegelaten kunnen worden, of er gezongen mag worden, wie de regels uitvaardigt. Daarnaast zijn er theologische beschouwingen over de betekenis van de coronapandemie, bijvoorbeeld van Tom Wright. Een vraag die wat mij betreft te weinig aan bod komt, is: wat gaat corona betekenen voor de oecumene? Het is wel duidelijk dat ‘kerkgangers’ via hun laptops veel kerkelijk shopgedrag laten zien. […]

We hebben feitelijk nog geen goed beeld van wat de corona-crisis met ons doet. Dat geldt ook voor de kerkdiensten. Wat wel duidelijk is, is dat we digitaal uitgezwermd zijn. Trouw aan de eigen vieringen is zwaar onder druk komen te staan. Ouders met tieners kijken naar de interactieve BEAM kerkdienst om 11 uur op NPO 2 en YouTube, anderen kijken naar de uitzendingen van megakerken als Mozaïek 0318. Weer anderen gaan terug naar hun oude gemeente van voor hun verhuizing. Velen kijken ook niet of niet meer. De digitalisering van het leven van het afgelopen jaar heeft ons meer en meer tot mensen met keuzevrijheid gemaakt. ‘Shoppen’ is daarmee vrijwel onontkoombaar geworden.

Welke lessen zijn er uit de Corona-pandemie te trekken voor het pastoraat? Kerken en pastores stonden in de overleefstand. Lockdowns en de anderhalvemetersamenleving legden beperkingen op, maar dwongen ook tot creativiteit. Hoe heeft de fysieke afstand het pastoraat beïnvloed en wat kunnen we daarvan meenemen de toekomst in?

Eerder wijdde theoloog-blogger Theo Pleizier een paar gedachten aan het pastoraat in kerkelijke gemeenten en parochies. Nu wijdt hij uit de inherent relationele aard van gemeentepastoraat: “Het staat in een relationeel verband, gaat om een gedeeld verhaal […]”