Eet meer zeespaghetti
Zeewier lijkt me rubberig of slijmerig. Niet zo aantrekkelijk om te eten. Oesters, haring, makreel, roggenvleugel – je mag me er ’s nachts voor wakker maken. Maar gebakken zeewier?
Toch zou het goed zijn om wat vaker zeewier te eten, en minder vlees en zuivel. Niet alleen om gezondheidsredenen maar ook met het oog op het voeden van de wereldbevolking in de toekomst. Vlees produceren en eten legt een enorm beslag op energiebronnen. Voor de verbouw van granen en groente is veel grond nodig. Zeewier kun je goed duurzaam telen in het zoute water van de zee. Er zit hoogwaardig eiwit in en andere gezonde stoffen. Je hoeft er maar weinig van te eten. Dus zonder veel energiebronnen en grond te gebruiken, kun je er veel mensen mee voeden.
PLANTAARDIGE HAMBURGER
Om te beginnen ga ik maar eens een ‘Dutch Weed Burger’ proeven, een plantaardige hamburger met Nederlands duurzaam geteeld zeewier. Denk niet: die burger wordt alleen in de Randstad geserveerd; hij is al van Terherne tot Brunssum te krijgen.
Hij ziet eruit als een gewone stevige burger. Maar als ik het broodje beter bekijk, zie ik hoe mooi groen het is, van de zeewiersoort chlorella. De smaak is licht vissig. De romige saus met zeesla en de miso, voor ‘extra umami’ (de vijfde, rijpe smaak) zijn wel nodig om er meer pit aan te geven. Dan is het echt lekker. En het vult. Zal ik een potje zeeslasaus meenemen? Nee, zelf maken is leuker.
ZILT IS LEKKER
In de biologische winkel vind ik gedroogd zeewierpoeder in het kruidenschap (smaa kmaker in plaats van zout) en er liggen verschillende soorten gedroogd zeewi er: zeespaghetti, royal kombu, dulse . Ik kies de ‘dulse’ – die expert Lisette Kreisc her aanbeveelt voor beginners. Ik neem ook wat zeekraal mee; weliswaar geen zee-maar een ‘zandwier’, maar het groeit op zilte grond. En een zakje chips met zeewi er, ‘chips uit zee’.
Met m ijn geliefde, een ‘liever-geen-viseter’, probeer ik de chips uit zee. Hij vindt ze lekker: niet vissig, wel ziltig. De zeekr aal gaat, heel kort gebakken, samen met a sperges, bij een citroenrisotto. Dat blijkt een perfecte combinatie. En ik maak zeepe sto, volgens een recept van Lisette. Met een beetje te weinig zeewier denk ik, want maar heel in de verte valt iets ziltigs te proeven.
Voorlopige conclusies: zilt is een diepe én subtiele zoute smaak! Zeewier smaakt niet per se naar vis. En het lijkt goed te eten, zeker in kleine hoeveelheden ergens doorheen. Ik ga me aan de verse zeewiersalade wagen. En aan de zeeslasaus.
Zeewier lijkt me rubberig of slijmerig. Niet zo aantrekkelijk om te eten. Oesters, haring, makreel, roggenvleugel – je mag me er ’s nachts voor wakker maken. Maar gebakken zeewier? Toch zou het goed zijn om wat vaker zeewier te eten, en minder vlees en zuivel. Niet alleen om gezondheidsredenen maar ook met het oog op het voeden van de wereldbevolking in de toekomst. Vlees produceren en eten legt een enorm beslag op energiebronnen. Voor de verbouw van granen en groente is veel grond nodig. Zeewier kun je goed duurzaam telen in het zoute water van de zee. Er zit hoogwaardig eiwit in en andere gezonde stoffen. Je hoeft er maar weinig van te eten. Dus zonder veel energiebronnen en grond te gebruiken, kun je er veel mensen mee voeden.
Esther van der Panne is eindredacteur van Open Deur.
LISETTE KREISCHER SCHREEF HET ZEEWIERKOOKBOEK ‘GROENTE UIT ZEE’ (KOSMOS, 2015). ZIE VERDER: HTTPS://DUTCHWEEDBURGER.COM EN WWW.ZEEWAAR.NL (BIOLOGISCHE ‘ZEEWIERDERIJ’ – HIER ZIJN OOK ZEEWIERPRODUCTEN TE BESTELLEN).
